Δε θυμάμαι ποτέ άλλοτε τον Σεβασμιώτατο
Μητροπολίτη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κύριο Προκόπιο να «παίρνει» τόσο
«ανοιχτά» θέση στην πολιτική επικαιρότητα. Το ότι το έπραξε για να σχολιάσει
ένα ακραίο πολιτισμικό φαινόμενο, όπως αυτό της Χρυσής Αυγής, μόνον στα θετικά
της πολύχρονης (και πολυσήμαντης) πνευματικής και κοινωνικής του πορείας μπορεί
να καταγραφεί.
Προσεκτικός και μετρημένος και, με
«εργαλείο μετάδοσης» τη γλώσσα της «πατερικής διπλωματίας», ο κύριος Προκόπιος
στηλίτευσε τις πράξεις εκείνες που αντιβαίνουν στις
χριστιανικές αρχές και διδασκαλίες, αποφεύγοντας (και με τη
«δεξιοτεχνία» που τον χαρακτηρίζει) να αντιπαρατεθεί με τους όρους της
«τρέχουσας πολιτικής». Και ορθώς, αφού ο δικός του ρόλος υπερβαίνει τα
«εφήμερα» και τα «κοσμικά». Άλλωστε, είναι τόσο περιεκτικός (και επί της ουσίας
τα μάλα αντιφασιστικός) ο Λόγος του Χριστού, που από μόνος του μπορεί να
«ανταπεξέλθει» σε οποιαδήποτε βεβήλωση και προσβολή της ανθρώπινης αξίας.
Να πω όμως και τη «μικρή μου αλήθεια». Όσο
πολύ με χαροποίησε η παρέμβαση του Μητροπολίτη μας, άλλο τόσο με βύθισε σε
σκέψεις και περισυλλογή η μέχρι τώρα… αναμονή και καθυστέρηση. Γιατί ο κύριος
Προκόπιος, έχοντας στα «χέρια» του όλο το «πνευματικό οπλοστάσιο» από τα λυτρωτικά, φωτιστικά και αγιαστικά πιστεύματα
της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, θα μπορούσε να είχε συμβάλει καίρια και
αποτελεσματικά στην αποκάλυψη του «αντιχριστιανικού εξτρεμισμού» της Χρυσής
Αυγής, «απαντώντας» –αυτός πρώτος– στα μισαλλόδοξα κηρύγματά της. Κι ας μη
γελιόμαστε. Ο δικός του λόγος, οι δικές του παροτρύνσεις, τα δικά του διδάγματα
ισοδυναμούν με δεκάδες «κινήματα» και εκατοντάδες «διαδηλώσεις». Τόσο απλά…
Γι’ αυτό και σκέφτομαι: πόσο διαφορετική
«δυναμική» θα είχε ο λόγος του Αποστόλου Παύλου προς τους Γαλάτες, αν το ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος,
ουκ ένι άρσεν και θήλυ πάντες γαρ υμείς είς εστέ εν Χριστώ Ιησού, ακουγόταν
από έναν «μάχιμο ιερωμένο» στους τόπους δουλειάς, τα σχολεία, την αγορά. Αν η
Εκκλησία ήταν «εν τοις πράγμασι» μέρος του «κοινού μας βίου». Αν το
φιλανθρωπικό της έργο (αξεπέραστο έτσι κι αλλιώς) αποτελούσε κομμάτι μίας
γενικότερης συλλογικής και συνειδησιακής αφύπνισης.
Όπως και να ‘χει, η δήλωση του κυρίου
Προκοπίου «ανοίγει» έναν καινούριο (και ενδιαφέροντα) διάλογο ανάμεσα στην
κοινωνία και την Εκκλησία. Και στο χέρι όλων μας είναι αυτή η «σχέση» να
κρατηθεί στο ύψος που απαιτούν οι μέρες και οι καιροί. Με αλληλοσεβασμό και
αλληλοκατανόηση. Με σύνεση και ταπεινότητα. Και με μόνο «μέσο» την Αγάπη!
Γιατί, απέναντι σ’ αυτήν, κανένας φασισμός και καμία Χρυσή Αυγή…
Αρκεί η Παρηγορία να γίνει και Μαρτύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου