ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ...

Εδώ και είκοσι μέρες, ένα νέο παιδί που, υπό φυσιολογικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, θα μπορούσε να αποτελεί πρότυπο ψυχικής δύναμης και αποφασιστικότητας για όλους μας, είναι αναγκασμένο να διεκδικήσει το Μεγάλο του Δίκαιο, καταφεύγοντας στο ακραίο όριο της απελπισίας. Την απεργία πείνας μέσα από τη φυλακή. Πρόκειται για τον Βαγγέλη Σακκά, ένα πρώην τοξικομανή που η ελληνική Δικαιοσύνη εξάντλησε επάνω του όλη της τη γραφειοκρατική εκδίκηση.

Δεν υπερβάλλω καθόλου. Όταν οι δικαστές δεν μπορούν να αντιληφθούν τον τιτάνιο αγώνα ενός ανθρώπου που επί τέσσερα χρόνια δίνει με επιτυχία την πιο σκληρή μάχη της ζωής του, όταν δεν είναι σε θέση να καταλάβουν τι σημαίνει να παλεύεις νύχτα–μέρα με τους προσωπικούς σου δαίμονες και να βγαίνεις νικητής καθημερινά και όταν δεν μπορούν να εκτιμήσουν πόσο επιζήμια και μη αναστρέψιμη μπορεί να είναι μία (όλως διόλου) άδικη ποινή, τότε –λυπάμαι που θα το πω– αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που δικάζουν, αλλά με αναίσθητους που εξοντώνουν. Τόσο καθαρά και τόσο ξάστερα.

Η ιστορία του Βαγγέλη Σακκά είναι άκρως ενδεικτική για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται από την πολιτεία και τους νόμους της ο «μέσος τοξικομανής». Πόσο εκτεθειμένος και ευάλωτος είναι απέναντι στο ρατσιστικό θυμικό της κοινωνίας και πόσο ανυπεράσπιστος και αβοήθητος μένει από τον «νομικό της πολιτισμό». Και αξίζει να την αφουγκραστείτε…

Είναι γνωστό ότι οι τοξικομανείς της «κατηγορίας» του Σακκά (συνήθως νέοι από οικονομικά μεσαίες και ασθενείς οικογένειες και κατά τεκμήριο εθισμένοι σε πολυποίκιλες ουσίες) είναι αναγκασμένοι να καταφεύγουν σε παραβατικές συμπεριφορές και πράξεις για να εξασφαλίσουν τις δόσεις τους. Είτε ως «βαποράκια» των (συνήθως ασύλληπτων) εμπόρων είτε ως «κλεφτρόνια» της γειτονιάς και των αγορών. Και στατιστικά, ένας μακροχρόνιος χρήστης –σε ποσοστό πάνω από το 70%– θα βρεθεί κάποια στιγμή αντιμέτωπος με την Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη.

Ο Βαγγέλης Σακκάς δε θα μπορούσε να αποτελέσει την εξαίρεση στον κανόνα. Γιατί ήταν μία σκληρή «εξαίρεση». Δύσκολη. Τρομακτική. Δεκαεννέα χρόνια στη χρήση και δεκατρία χρόνια στη φυλακή! Ο Βαγγέλης ήταν ένας από αυτούς που ο «έξω κόσμος» τούς θεωρεί «καμένους από χέρι». Τελειωμένες υποθέσεις. Ξοφλημένους… Και να! Εκεί που λες ότι όλα πια έχουν «κλείσει», ο Βαγγέλης «χτυπάει» ένα πρωί την πόρτα του 18 ΑΝΩ και ζητάει βοήθεια.

Ο χρόνος στην κοινότητα «αποκαλύπτει» έναν «άλλον άνθρωπο». Αρχίζει σιγά–σιγά να τακτοποιεί το μέσα του, να αποκτά την χαμένη του αυτοπεποίθηση, να ξαναζωντανεύει τα καταχωνιασμένα του συναισθήματα. Μαθαίνει να ζει από την αρχή. Να κατακτά στόχους. Να χαράζει πορείες. Να έχει φίλους. Να εμπιστεύεται. Να αγαπάει…

Και ακριβώς πάνω στη φάση της κοινωνικής επανένταξης (ίσως το πιο δύσκολο και «επιρρεπές» διάστημα της θεραπείας στα «στεγνά προγράμματα»), ο Βαγγέλης Σακκάς γίνεται το εξιλαστήριο (και εύκολο) θύμα μιας γενικευμένης επίθεσης των δημόσιων μονάδων απεξάρτησης. Τον Ιούλιο του 2012, συλλαμβάνεται ως… πλιατσικολόγος μετά από μία διαδήλωση και οδηγείται στο δικαστήριο. Και εκεί θα συμβεί το απίστευτο. Θα «ανακαλυφθεί» μία παλιά δίωξη εις βάρος του η οποία είχε τελεστεί την εποχή που ήταν στη χρήση και είχε καταδικαστεί «ερήμην»! Και μάλιστα με την αυστηρότερη ποινή που προβλέπονταν για παρόμοια αδικήματα.

Η τραγική αλήθεια είναι ότι ενώ η Κοινωνική Επανένταξη του 18 ΑΝΩ ενημέρωνε συστηματικά τις αρχές (όπως αποδεικνύεται και από σχετικά έγγραφα), οι κλήσεις για το Δικαστήριο προς τον Βαγγέλη Σακκά είχαν αποσταλεί σε λάθος διεύθυνση κατοικίας και όχι στον Ξενώνα της Κοινωνικής Επανένταξης του 18 ΑΝΩ όπου διέμενε τότε.

Όντας στη φυλακή –και εντελώς αποκομμένος από τη θεραπεία του– ο Σακκάς θα καταθέσει νέα προσφυγή με βάση τον καινούριο νόμο για τα ναρκωτικά, θεωρώντας την αποφυλάκισή του αναμενόμενη. Δυστυχώς, όλα τα αναγκαία έγγραφα τα οποία κατατέθηκαν, όλες οι διατάξεις του νέου Νόμου, όλες οι καταθέσεις του επιστημονικά υπεύθυνου της μονάδας και της ατομικής του ψυχοθεραπεύτριας, καθώς και του ιδίου, δεν είχαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Η αίτηση αποφυλάκισης απορρίφθηκε χωρίς καμία μα καμία αιτιολογία!

Από τότε, ο Βαγγέλης Σακκάς αγωνίζεται με το μόνο όπλο που του έχει απομείνει: την ίδια του τη ζωή! Αυτήν τη ζωή που κατάφερε με χίλιους κόπους να τη δει κάποτε αναστημένη, την «παίζει» τώρα κορόνα–γράμματα για ένα δίκιο που του το στέρησαν οι δικαστές.

Ο Βαγγέλης δεν πρέπει να μείνει μόνος σε αυτόν τον αγώνα. Αύριο κιόλας το ΚΕΘΕΑ, ο ΟΚΑΝΑ, ο Σύλλογος Γονέων Κιβωτός οφείλουν να βρεθούν στο πλευρό του. Και να παρασύρουν μαζί τους όλους τους κοινωνικούς φορείς της πόλης. Επειδή  το «μεθαύριο» μπορεί να είναι πολύ οδυνηρό.