Πριν από οτιδήποτε: υπήρχε (έστω και μία)
περίπτωση ο κύριος Χεριστανίδης να κατείχε τη θέση αυτή που «απολαμβάνει»
σήμερα, εάν δεν ήταν κομματικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ; Θα μπορούσε να είναι ο
«εκλεκτός» για τη θέση του προϊσταμένου της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας
Εκπαίδευσης, αν πρώτα δεν είχε κολλήσει… πράσινα ένσημα; Ρητορικά τα ερωτήματα για
να καταλήξω στο αυτονόητο: Ποτέ και με Τίποτε! Τα υπενθυμίζω απλά και μόνο για
να εξαλειφθούν και οι τελευταίες (αν υπήρξαν) αυταπάτες.
Μοιραία, τέτοιου είδους κομματικές επιλογές
είναι όπως το… τζόκερ. Μένει να «κάτσουν». Να προκύψει δηλαδή ένας ταλαντούχος
υπάλληλος, ένας άνθρωπος διορατικός, ευέλικτος, συναινετικός, πολιτισμένος και
(κυρίως) με προσωπικότητα και κοινωνικό κύρος. Σε διαφορετική περίπτωση, ο κάθε
κύριος Χεριστανίδης θα λειτουργεί υπό «κομματική πίεση» και με τις γνωστές
ατσαλοσύνες των ιδεολογικών του εμμονών. Καλή ώρα…
Για να βάλω όμως τα πράγματα σε μία σειρά.
Ο κύριος Χεριστανίδης εταράχθη σφόδρα από την «κομμουνιστική διείσδυση» στα
σχολεία και έβγαλε απαγορευτική διαταγή την οποία απευθύνει στους ανεύθυνους και… επαγγελματίες
επαναστάτες, καλώντας τους να μην υποτιμούν
τους νέους μας, γιατί σήμερα τα παιδιά
έχουν άποψη και κρίση και δεν χρειάζονται τα φώτα κανενός κόμματος…
Κατ’ αρχάς, αν ευσταθούν όλα αυτά περί «άποψης
και κρίσης των παιδιών», δεν υφίσταται και κανένας λόγος ανησυχίας. Όση
«κατήχηση» και να πάνε να «ρίξουν» οι Κνίτες έξω από τα σχολεία, όσα έντυπα και
να πάνε να μοιράσουν, αν ο άλλος είναι «ατσαλωμένος» πολιτικά, έπεα πτερόεντα
τα… μαρξιστικολενινιστικά τους. Άρα, προς τι ο φόβος και ο πανικός; Προς τι η
αγανάκτηση και ο θυμός; Και, εν τέλει, προς τι και το (ολίγον… χουντίζον)
ανακοινωθέν;
Με τα τόσα που έχουμε δει και ακούσει από
το «συνδικαλιστικό είδος» του κυρίου Χεριστανίδη, θα θεωρούσα εύλογες και
κατανοητές τις αντιφάσεις του. Μέχρι του σημείου να τις δικαιολογήσω κιόλας.
Τόσα ξέρουν οι άνθρωποι, τόσα λένε. Όταν όμως αυτές τους οι «συγχύσεις» έρχονται
με τόσο τραχύ και χοντροκομμένο τρόπο να υπερασπίσουν ένα «σχολείο–θερμοκήπιο»,
τότε η «διοικητική τους σκοτούρα» χάνει όλη της την «αθωότητα». Και τη χάνει
για δύο λόγους. Πρώτον γιατί η αντίδραση τους είναι πέρα για πέρα επιλεκτική
και δεύτερον γιατί τα εκφραστικά μέσα που «στηρίζουν» τα επιχειρήματά τους
προδίδουν κουτοπονηριά και εμπάθεια.
Το σημαίνον σε αυτήν την πράξη του κυρίου
Χεριστανίδη είναι ότι μέχρι τώρα τηρούσε σιγή ιχθύος (και εμμέσως πλην σαφώς
συναινούσε) για πράγματα που άπτονται πολύ πιο σοβαρών παιδαγωγικών ζητημάτων
από ένα «πέρασμα» της ΚΝΕ έξω από το σχολείο. Σώπαινε (ας πούμε) στις
«εκπαιδευτικές εκδρομές» που εξελίσσονταν σε κυνοπροσκυνήματα της νύχτας.
Σώπαινε στη «φόρα» που είχαν πάρει οι χρυσαυγίτικες ιδέες και πρακτικές μέσα (τονίζω
το «μέσα») στα σχολεία. Σώπαινε στη μιζέρια και την υποβάθμιση της ίδιας της
εκπαίδευσης. Και σώπαινε όταν κάποιοι άλλοι «επαγγελματίες της πολιτικής»
μετέτρεπαν τα σχολεία σε πίστα εξαγγελιών και προσωπικής διαφήμισης.
Θα ήθελα να θυμίσω στον κύριο Χεριστανίδη
ότι τα παιδιά της γενιάς μου δεν έπαθαν καμία «ζημιά» από την «επαφή» τους
(εντός και εκτός σχολείου) με τους κομμουνιστές όλου του μεταπολιτευτικού
φάσματος. Το αντίθετο. Οι περισσότεροι διαπρέπουν σήμερα σε όλους τους τομείς
της κοινωνικής μας ζωής και, πολλοί εξ αυτών, στους «ευαίσθητους» χώρους της
Παιδείας, των Γραμμάτων και των Τεχνών. Και περί αυτού, έχουν γνώση οι φύλακες.
Ευτυχώς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου