ΛΑΣΠΟΛΟΓΟΙ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Δυστυχώς, το «άνοιγμα» της προεκλογικής περιόδου που «σήμανε» με την (σχεδόν ομόφωνη) επανεκλογή του Άρη Βέρρου από τη συνέλευση των μελών της Συμπαράταξης Πολιτών, συνέπεσε (όλως τυχαίως;) και με τη διπλή, αήθη επίθεση του Κωστή Σιμιτσή προς τον… ΣΥΡΙΖΑ.

Ο μέχρι πρότινος υπερόπτης και αφ’ υψηλού «επιβλέπων» δήμαρχος, δείχνει μία πρόωρη ανασφάλεια που τον «βγάζει» εκτός του εγνωσμένου πολιτισμού του. Του μόνου ίσως από τα πολιτικά του προσόντα για το οποίο θα μπορούσε να επαίρεται. Να όμως που και αυτό του το πλεονέκτημα αρχίζει σιγά–σιγά να ξεθωριάζει και να αποκτά αποχρώσεις… φο!

Δε γνωρίζω τι ακριβώς μπορεί να αναδείξει η «εσωτερική έρευνα» σχετικά με τα όσα «ακούστηκαν» το τελευταίο διάστημα για τον τρόπο παραλαβής (ή μη) προϊόντων για το Κοινωνικό Παντοπωλείο. Και νομίζω ότι η ουσία των όσων ακολούθησαν της «αβλεψίας», δε βρίσκεται εκεί. Αυτό που αλλάζει τις «οσμές» είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε ένα καθαρά διοικητικό γεγονός ο κύριος Σιμιτσής.

Διότι αυτήν τη φορά, εκτός από τις συνηθισμένες ασάφειές του, έθεσε σε λειτουργία τον «ιδεολογικό του ανεμιστήρα», εκστομίζοντας μπροστά του όσες «λάσπες επιχειρημάτων» τού είχαν απομείνει.

Στην περίπτωση της Επιτροπής Παραλαβής Προμηθειών, ο κύριος Σιμιτσής γίνεται «ελεγκτής φρονημάτων» και «δίνει» τα πέντε από τα έξι μέλη της στον… δολερό ΣΥΡΙΖΑ. Δε θα αναρωτηθώ διόλου αν υπήρχε πιο αισχρός και ανέντιμος τρόπος για να «χτυπήσει» τους εκλογικούς του αντιπάλους. Είμαι απόλυτα σίγουρος πως πρόκειται για τη χειρότερη και πιο επικίνδυνη στιγμή της πολιτικής του καριέρας. Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι η «χρησιμοποίηση» των εργαζομένων του δήμου (δηλαδή των καθημερινών του συνεργατών) ως «μέσο» για να την «πέσει» στον… εχθρό. Η τακτική του θύμισε «ασφαλίτη» επάρατων εποχών. Μπορεί ο ίδιος και η οικογένειά του να μην έζησαν τον μαυροντυμένο μυστακοφόρο με το καβουράκι και τα σκούρα γυαλιά έξω από την πόρτα του σπιτιού τους, αλλά η ιστορία της πόλης (για την οποία τόσο κόπτεται) είναι «γεμάτη» από παραδείγματα αυτού του… πνεύματος και της ηθικής.

Θα ήταν μεγάλο λάθος οποιαδήποτε αντίδραση στη βάση μίας «αστυνομικής» λογικής που θα ζητάει από τον κύριο Σιμιτσή να αποδείξει την οργανωτική σχέση των «πέντε» με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι πως δε θα εκτιθόταν ανεπανόρθωτα (αυτό μπορώ να το επιβεβαιώσω και με το χέρι μου στη φωτιά και το Ευαγγέλιο), αλλά μία τέτοια αντιμετώπιση θα «έσπρωχνε» όλους στο δικό του «παιχνίδι». Θα τους έκανε συμμέτοχους στην αηδία. Αυτό που αποτόλμησε ο κύριος Σιμιτσής δεν έχει προηγούμενο. Και ως τέτοιο θα πρέπει να χτυπηθεί στη ρίζα του.

Κι επειδή ο «τρόπος» του μοιάζει να μην έχει πάτο, ξεκίνησε να αφήνει σκιές και υπονοούμενα και για τη σύζυγο του κυρίου Βέρρου, «πετώντας» την ξεδιάντροπα στο «καναβάτσο της ανωνυμίας». Προφανώς, τόσα χρόνια «θητείας» στους Φιλίππους και τις αρχαίες τραγωδίες, δεν του «μετέδωσαν» καμία αποστροφή για τους συκοφάντες. Ρόλοι ήταν και πέρασαν!

Όπως και τόσοι άλλοι άλλωστε…