Της Δικαιοσύνης Ήλιε... Ακατανόητε (;)

Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια τον Στέφανο Μάνο (κατά τη γνώμη μου, ο πλέον ειλικρινής –και πιστός– νεοφιλελεύθερος πολιτικός) όταν ρωτήθηκε τι υπουργείο θα ήθελε να αναλάβει, απάντησε αμέσως και χωρίς περιστροφές: το υπουργείο Δικαιοσύνης. Στον φυσιολογικό αιφνιδιασμό του δημοσιογράφου, ο Μάνος υπήρξε ακριβής και κατατοπιστικός. Σε λίγο καιρό, είπε, από το υπουργείο αυτό θα «περνάει» όλο το φάσμα της πολιτικής. Εκτιμώ ότι θα είναι το ισχυρότερο.

Τότε, όλο αυτό ακούστηκε υπερβολικό και κάποιοι –οι συνήθως βιαστικοί– έσπευσαν αμέσως να αποδώσουν το σκεπτικό του στα γνωστά «ρητορικά του εφέ». Κι όμως! Μέσα σε μία πενταετία (κι αυτό για όσους παρακολουθούν «λεπτομερώς» την εξέλιξη της πολιτικής), εκείνη η «πρόβλεψη» του Στέφανου Μάνου θα αποδειχτεί ολότελα αληθινή.

Βέβαια, οι ερμηνείες και οι «κατατοπίσεις» του κυρίου Μάνου, ελάχιστα (έως καθόλου) περιελάμβαναν αυτούς τους ανόητους καθωσπρεπισμούς περί «ανεξάρτητης Δικαιοσύνης». Γνώριζε πολύ καλά ότι το «θεσμικό συνθηματάκι» είναι προς κατανάλωση και μόνο. Μία «κυβερνητική γραφικότητα» με ελαχιστότατες εφαρμογές και αυτές ανέξοδες και για το θεαθήναι. Και είμαι σίγουρος πως αν δεν «εκτίθονταν» εκείνη την ώρα στο «ευρύ κοινό», θα το χαρακτήριζε με εκείνον το «γλυκό του αυθορμητισμό» και ως… μπούρδα. Κι αφού ο ίδιος δεν είχε κανένα λόγο να κρυφτεί πίσω από «μύθους» και σαχλαμάρες, του «έδωσε και κατάλαβε» με τον τρόπο που αρμόζει σε έναν… κυνικό!

Όμως (και για να μην υπερεκτιμήσουμε και τόσο την «προφητεία» του Στέφανου Μάνου) τα πράγματα σε σχέση με τη Δικαιοσύνη τα είχε «τακτοποιήσει» προ πολλού η «λαϊκή διαίσθηση». Γι’ αυτό και, στο άκουσμα της «τυφλότητάς» της, ακολουθούσε πάντα ένα πλατύ και διαρκές μειδίαμα. Κατά τι και ειρωνικό…

Αυτές τις ημέρες, γινόμαστε για άλλη μια φορά μάρτυρες μίας απίστευτης «δικονομικής αλληγορίας» που οργανώνεται και εκπορεύεται από τις πολιτικές που επιβάλλει η θεωρία του Μίλτον Φρίντμαν. Και όσοι γνωρίζουν τα παρεπόμενα της μεγάλης του νεοφιλελευθερισμού Σχολής του Σικάγου, ξέρουν πολύ καλά ότι χωρίς τη συμβολή και την επικουρία της Δικαιοσύνης, οι θεωρίες του θα καθίσταντο ανενεργές και ατελέσφορες.

Εν γνώσει μου ότι «δεύτερες σκέψεις» σχετικά με αυτό το «επικοινωνιακό κρεσέντο» που ζούμε από το πρωί του Σαββάτου με πρωταγωνίστρια (για άλλη μια φορά) τη συμμορία της Χρυσής Αυγής μπορεί να με οδηγήσει σε «ατραπούς συνομωσίας», σας προτρέπω να συμβουλευτείτε τα ίδια σας τα… συναισθήματα. Να αξιολογήσετε τη δύναμη της ανακούφισης και της χαράς σας μετά τις ανακοινώσεις του κατηγορητηρίου και των συλλήψεων που ακολούθησαν και να τις συγκρίνετε με το φόβο που προκάλεσαν οι «απελευθερώσεις» και οι συμπεριφορές των τραμπούκων–βουλευτών. Προτρέχω, αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτό που «κάθισε» βαριά μέσα σας (και μέσα μου) είναι ο φόβος ως ο απόλυτος νικητής!

Και ρωτάω: μπορώ να προσπεράσω το γεγονός ότι όλη η νεοφιλελεύθερη οικονομική φιλοσοφία του Φρίντμαν βασίζεται στην κυριαρχία του φόβου; Μπορώ να μη συνδέσω τα κομμάτια από το «μνημονιακό παζλ» με τις τακτικές του Δόγματός του; Και  μπορώ να έχω την απαίτηση μιας αυτόνομης και αυτεξούσιας Δικαιοσύνης από τη στιγμή που οι αποφάσεις της την τελευταία τριετία έχουν συγχρονιστεί εντελώς με τις εξυπηρετήσεις των μνημονίων; Πού λοιπόν το παράξενο της δικής της συμμετοχής στο «πείραμα»;

Δεν είμαι ειδικός για να αξιολογήσω το νομικό πλαίσιο βάσει του οποίου στηρίχθηκαν οι διώξεις των (επιμένω μέχρι τέλους) εγκληματιών της Χρυσής Αυγής. Ούτε αυτός που θα καθίσει να «δέσει» τις κατηγορίες με τις πράξεις τους. Όταν όμως η Δικαιοσύνη «στήνει» ένα σκηνικό παρόμοιο με αυτό της 17 Νοέμβρη, το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει θα ήταν –πριν απ’ όλα– να εξασφαλίσει το κύρος της. Να «καλύψει τα νώτα» της. Ή, έστω, να προσπαθήσει για την αποκατάσταση της απολεσθείσας παρθενίας της. Αντί γι’ αυτό, «έπαιξε» πάλι με το τραμπάλισμα του «κοινού συναισθήματος». Με αυτό το ανεβοκατέβασμα της «συλλογικής ψυχολογίας» που τσακίζει κάθε ίχνος σεβασμού και εμπιστοσύνης. Κι αυτό δε θέλω με τίποτα να πιστέψω ότι είναι τόσο αθώο.

Δε θα πρωτοτυπήσω: όταν χάνεται ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, οι βρικόλακες βγαίνουν σεργιάνι. Και, καμιά φορά, η συμμορία τους δεν απαρτίζεται μόνο από τα… φαλακρά. Και τότε είναι που αρχίζουν τα δύσκολα…