ΑΤΟΛΜΟΙ Ή ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ;

Δεν είναι μόνον «περίεργη» η σιωπή του Δημοτικού Συμβουλίου απέναντι στις «λεκτικές» επιθέσεις των μισαλλόδοξων της Πατριωτικής Κίνησης Πολιτών Καβάλας προς το πρόσωπο του Θόδωρου Μουριάδη. Είναι και βαθιά επικίνδυνη! Και όσο ο αντιδήμαρχος παραμένει «ακάλυπτος» θεσμικά, άλλο τόσο θα αποθρασύνονται και οι «παράπλευρες δυνάμεις» του χρυσαυγίτικου νεοναζισμού. Κι επειδή η πρόσφατη επικαιρότητα έδειξε ότι οι «σιωπές» και οι «ανοχές» οδηγούν (συνήθως) σε ακραίες και τραγικές καταστάσεις, καλό είναι κάποιοι να αρχίσουν να ανησυχούν. Γιατί με το «τέρας» δεν παίζεις! Και δεν «κουρνιάζεις».

Αξίζει βέβαια να υπενθυμίσω ότι αντίστοιχης «ποιότητας» επιθέσεις είχε δεχτεί στο πρόσφατο παρελθόν και ο ίδιος ο κύριος Σιμιτσής, χωρίς όμως και τότε να υπάρξει η παραμικρή αντίδραση από το Δημοτικού Συμβούλιο. Και φτάσαμε μάλιστα στο «παράδοξο», οι δημόσιοι υπερασπιστές του δημάρχου να είναι μόνον οι… αντιμνημονιακοί του αντίπαλοι. Την ίδια ώρα που όλοι (μα όλοι) οι «δικοί» του παρίσταναν τις… πάπιες και σφύριζαν κλέφτικα.

Το τραγικό με τους αστοιχείωτους και αμόρφωτους «παλικαράδες» της Πατριωτικής Κίνησης είναι ότι «μας τη βγαίνουν» και... διαβασμένοι. Αυτοί που από τις δέκα λέξεις που εκστομίζουν οι μισές προέρχονται από την άναρθρη διάλεκτο της φυλής των ούγκανων, έχουν το θράσος να μας «παραδίδουν» και μαθήματα τοπικής ιστορίας! Και το χειρότερο; Μέσα στο εθνικιστικό τους παραλήρημα, να διαστρεβλώνουν έρευνες και απόψεις ειδικών, με την αυθαίρετη (και άκρως αποκρουστική) «χρησιμοποίηση» των κειμένων και των ονομάτων τους.

Τελευταία «θύματα» αυτής της τακτικής, υπήρξαν οι φιλόλογοι και ιστορικοί Κυριάκος Λυκουρίνος και Νίκος Καραγιαννακίδης, το έργο των οποίων επικαλούνται για να «τεκμηριώσουν» τις διχαστικές τους ανοησίες γύρω από το θέμα της αναστήλωσης ενός παλιού μεντρεσέ. Θέμα που, στα «ακατοίκητα» μυαλά τους, έχει πάρει διαστάσεις… ακήρυχτου πολέμου!

Τι λένε; Αντιγράφω επακριβώς: …στο βιβλίο που αφορά την ιστορία της πόλης μας με τον τίτλο «Νεάπολις - Χριστούπολις -Καβάλα - Οδοιπορικό στο χώρο και στο χρόνο της παλιάς πόλης» και στις σελίδες από 160 έως 165, οπού εκεί ο καθένας μπορεί να βρει τα ιστορικά εκείνα στοιχεία που εμείς ισχυριζόμαστε για τους Μεντρεσέδες και την χρήση τους. Εδώ φυσικά θα πρέπει να σημειώσουμε πως το βιβλίο αυτό είναι έκδοση του Δήμου Καβάλας και φέρει τις διαπιστώσεις των Π.Ε.Π., Ευρωπαϊκό Κοινοτικό Ταμείο, Ελλάδα / Κοινοτικό πλαίσιο στήριξης 2008, οργανισμών δηλαδή του επίσημου Ελλαδικού Κράτους και συνεπώς αποτελεί επίσημο έγγραφο, όπως επίσης φέρει και την υπογραφή μαζί με τις ευχαριστίες του δημάρχου Καβαλας κ. Σιμιτσή. Σε αυτό δε, συγγραφείς είναι ο πρόεδρος των Μικρασιατών Καβάλας κ. Κυριάκος Λυκουρίνος καθώς και ο ιστορικός κ. Νίκος Καραγιαννακίδης. Άρα λοιπόν, αν εμείς είμαστε ανιστόρητοι, τότε είναι ολόκληρος ο Δήμος της πόλης μας, όπως και οι συγγραφείς του συγκεκριμένου βιβλίου, αλλά και οι συνεργάτες τους.

Ξεπερνάω το εντελώς φαιδρό περί «επίσημων εγγράφων» (τόσο νογάνε, τόσα λένε) και «ανοίγω» τις σελίδες του βιβλίου. Κατ’ αρχάς, πουθενά μέσα στο κείμενο δε διαφαίνεται η παραμικρή διάθεση των συγγραφέων (ούτε καν ως «νύξη») για τη μη αξιοποίηση των οθωμανικών μνημείων και την εξαφάνισή τους από προσώπου πόλεως. Αυτό δηλαδή που επιδιώκουν οι «ισχυρισμοί» των… τουρκοφάγων. Εκείνο που καταγράφεται στο βιβλίο, είναι η πορεία του Ιμαρέτ μέσα στον ιστορικό χρόνο, οι μέθοδοι και ο ρόλος της ισλαμικής εκπαίδευσης στο ιεροδιδασκαλείο, ο θρησκευτικός φανατισμός με τον οποίο διαπαιδαγωγούνταν οι μουσουλμάνοι μαθητές, καθώς και μερικές αναφορές επισκεπτών και περιηγητών της πόλης, οι οποίοι περιέγραφαν τη σχολή ως συνώνυμο του σκοταδισμού, της οπισθοδρόμησης και της ανατολικής ραθυμίας… Και μέχρις εκεί.

Ποιο είναι λοιπόν αυτό που «γεννάει» τις ενστάσεις και τους φόβους των καθ’ ημάς ελληναράδων; Μην τυχόν και ξαναγίνουν οι μεντρεσέδες «εκκολαπτήρια φανατικών» και μας πάρουν οι «τουρκαλάδες» όλους αμπάριζα; Όμως, μία τέτοια εκδοχή δεν προϋποθέτει αμέσως και την ολοκληρωτική ισοπέδωση του ίδιου του Ιμαρέτ; Γιατί –κακά τα ψέματα– αυτό είναι και το μόνο μνημείο–σύμβολο που θα μπορούσε να συνδυαστεί με τον «απέναντι φανατισμό». Να φέρουμε τις μπουλντόζες; Να ξαναγυρίσουμε στα «καμώματα» (και τα «εγκλήματα») των ομοϊδεατών τους δικτατόρων και χουντικών που, στο επταετές διάβα τους από την πολιτική ιστορία του τόπου, δεν άφησαν τίποτε όρθιο που να θυμίζει τις ιστορικές του διαδρομές;

Όμως, θα το επαναλάβω. Το πρόβλημα δεν είναι οι «πατριώτες» με τις «βεργίνες» τους, τις σημαίες τους, τις γραφικές τους κιτσαρίες, ενίοτε και με τα… πουλιά τους. Ακόμη, ακόμη, δεν είναι ούτε οι εξτρεμισμοί και τα «παραστρατήματά» τους. Το πρόβλημα είναι το πώς αντιμετωπίζει τις έκνομες συμπεριφορές τους η ίδια η Δημοκρατία. Οι θεσμοί της. Ολόκληρη η κοινωνία. Και –ειδικά για εμάς– το πώς αντιστέκεται στο φασισμό τους η Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Και δυστυχώς, η στάση όλων απέναντι στον «ακάλυπτο» Θόδωρο Μουριάδη, δεν είναι και το πιο αισιόδοξο μήνυμα απ’ όλη αυτήν την ιστορία.  

Υ.Γ.:

Επειδή ο συντάκτης της ανακοίνωσης της Πατριωτικής Κίνησης φαίνεται να συμφωνεί με τα γραφόμενα των σελίδων 160 έως 165 του βιβλίου «Νεάπολις - Χριστούπολις -Καβάλα - Οδοιπορικό στο χώρο και στο χρόνο της παλιάς πόλης», μήπως (μήπως λέω) πρόσεξε εκείνο το σημείο που αναφέρεται στα συσσίτια του Ιμαρέτ; Και αν ναι, συμφωνεί και μ’ αυτό; Τι λέει; Επί λέξει: Το Ιμαρέτ («κουζίνα»), παρείχε δωρεάν φαγητό στους σπουδαστές, αλλά και στους απόρους της πόλης, ανεξαρτήτως θρησκεύματος… Είπατε κάτι;