Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Η Κυρία Πολυτίμη...



Τον έχω ακόμη τον αριθμό του τηλεφώνου της. Και δίπλα, το όνομά της. Το μοναδικό με το «κυρία» μπροστά του. Κυρία Πόλυ Πάνου! Εκ του Πολυτίμη. Γι’ αυτό και πολύτιμη, τώρα που τα σκέφτομαι…

Ήταν χειμώνας του ‘94, γιορτές Χριστουγέννων, και η Έλλη Πασπαλά τραγουδούσε από τη σκηνή του Παλιού Ωδείου τα Λιμάνια σε μία ονειρεμένη τζαζιά. Lynch, Καπηλίδης, Λεμονίδης,  Κιουρτσόγλου και Περσίδης είχαν πάρει το τραγούδι του Τσιτσάνη «επάνω» τους και το μετέτρεψαν σε ένα επτάλεπτο χειμαρρώδες ρεσιτάλ δεξιοτεχνίας. Εκείνο όμως που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ήταν ο τρόπος που το τραγουδούσε η Πασπαλά. Μία ερμηνεία–ψιλοβελονιά, με τις λέξεις να αργοσβήνουν νοσταλγικά πίσω από τα ντοκ και τα βίντζια. Πρόσεξα το δέος και το σεβασμό με τον οποίο «αντέγραψε» την πρώτη του εκτέλεση.

Όταν αργότερα σε κάποια στιγμή το έφερε η κουβέντα μού έλεγε ότι ήταν αδύνατο να «αντιμετωπίσεις» την Πάνου χωρίς να «σκάψεις» βαθιά στα μυστικά της φωνής της. Και μου το τόνισε: είναι η πιο σπουδαία λαϊκή ερμηνεύτρια!

Το κράτησα. Άρχισα να «ψάχνω» όλα της τα τραγούδια από την αρχή. Με ζήλο και με ιδιαίτερη προσοχή. Άρχισα να «μπαίνω» μέσα τους από άλλες «εισόδους». Εκείνα που κάποτε προσπερνούσα ως κάτι φυσιολογικό, τώρα αποκαλύπτονταν μπροστά μου με μία ιερότητα. Ναι. Η Πάνου είχε τη μαγική ικανότητα να μετατρέπει το τραγούδι σε ψαλμό. Να το «περνάει» μέσα από αυθεντικά μονοπάτια λαϊκότητας και να το «οδηγεί» με απερίγραπτη σύνεση στην ψυχή και το νου. Το «ξεψάχνιζε» το τραγούδι η Πάνου. Το «κεντούσε». Και του «δινόταν».

Όταν σήκωσα το τηλέφωνο για να την πάρω, κουβαλούσα αυτό το μεγάλο φορτίο. Απάντησε η ίδια και χρειάστηκε μόνο ένα λεπτό για να «βγω» από την αρχική μου αμηχανία. Και να φύγει κι εκείνο το καταραμένο τρεμούλιασμα που συνοδεύει σε τέτοιες περιπτώσεις τα λόγια και τη φωνή. Η κυρία Πόλυ Πάνου λοιπόν, αυτοπροσώπως.

Εντύπωση πρώτη. Μιλούσε λες και τραγούδαγε. Στέρεα, ειλικρινά, αφτιασίδωτα. Οι λέξεις της «έσερναν» πίσω τους αθάνατα ρεφραίν, αλησμόνητους στίχους, ουράνιες μουσικές. Έλεγε θα σας απογοητεύσω, άλλα τώρα δεν έχω ορχήστρα και με μιας ξεπηδούσαν όλοι οι θρύλοι που την εμπιστεύτηκαν. Τσιτσάνης, Καλδάρας, Δερβενιώτης, Άκης Πάνου, Μίκης, Ξαρχάκος…

Εντύπωση δεύτερη. Η ευγένειά της. Ο ταπεινός της πληθυντικός. Η ευθύτητά της. Τα γήινα λόγια της. Να μιλάμε και να μαγειρεύω, θέλω να είμαι από πάνω από το φαΐ… Τόσο απλό, τόσο λειτουργικό, τόσο ανθρώπινο…

Η κυρία Πόλυ Πάνου δεν τραγούδησε στο Παλιό Ωδείο. Αλλά να, πώς γίνεται και από τότε είναι σα να τη βλέπω σε ασπρόμαυρο φόντο να ξεπροβάλλει επάνω στη σκηνή του και να μουρμουρίζει με την ανεπανάληπτη βραχνάδα της το Εσένα Δεν Σου Άξιζε Αγάπη…

Και να μου λέει από μακριά σας ευχαριστώ πολύ που με θυμηθήκατε

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου