ΤΡΙΑΝΤΑΕΝΑ ΧΡΟΝΑΚΙΑ ΘΗΤΕΙΑ...

Εκτιμώ αφάνταστα τους ανθρώπους που αντιλαμβάνονται εγκαίρως τον πολιτικό τους ορίζοντα και θέτουν από μόνοι τα χρονικά όρια του δημόσιου βίου τους. Προσόν ιδιαίτερα απαιτητικό, αφού, την ώρα που ηχούν οι λάγνες σειρήνες της εξουσίας, εκείνοι θα πρέπει να καθίσουν και να αναμετρηθούν με την ίδια τους τη φθορά. Με τα περισσεύματα των ικανοτήτων τους. Με τους διογκωμένους τους εγωισμούς. Τα μεγαλεία και τες φιλοδοξίες τους. Πράξη διόλου εύκολη, αν από παλιά δεν υπάρχει μία συνεχή «άσκηση αυτογνωσίας». Αν τα «πνευματικά αποθέματα» δε βρίσκονται σε διαρκή εγρήγορση και ετοιμότητα. Κι αν η συνεισφορά δε συμβαδίζει με την ταπεινότητα. Οι «λεπτομέρειες» δηλαδή που, στην ουσία, θα τους οδηγούσαν με αξιοπρέπεια και σύνεση προς τη «μεγάλη έξοδο».

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά έχοντας μπροστά μου το πρόσωπο (ή και το «μύθο») του Τάσου Χατζηαναστασίου. Και τότε, αυθόρμητα εντελώς, μου ήρθαν στα χείλη οι στίχοι του Πανούση: τριαντατρία χρονάκια θητεία, στραβάδια απολύομαι…

Όχι, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ο κύριος Χατζηαναστασίου πάρει κάποτε το «ρεκόρ» από τον Τζιμάκο (γερός να είναι δηλαδή), αλλά τα δικά του τριανταένα χρόνια στις θέσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, αποτελούν ήδη μία ιδιότυπη «πολιτική παράβαση» με καθεστωτικές αναφορές και πελατειακά αφηγήματα. Εξ άλλου, είναι και αυτός ο έρμος ο κομματικός του φορέας (για ιδεολογικό δεν το συζητάω καν) που έχει ταυτιστεί πλήρως με αυτού του είδους της συμπεριφορές. Οπότε, και να ήθελε ο φίλτατος αντιδήμαρχος, δεν τον αφήνουν οι «πράσινες νοοτροπίες» να… αγιάσει! Ενίοτε και να… κοκκινίσει!

Παρότι η πολιτική δεν ορίζεται από «μεταφυσικούς» κανόνες, ο κύριος Χατζηαναστασίου μοιάζει να αντιδρά ωσάν «αυτοδιοικητικό γκουρού» εκκοσμικευμένο με όλα τα αισθητικά προτερήματα της «παντερμάλιας αγωγής». Ήγουν, του «αλάθητου», του «υπεράνω» και του… ξερόλα. Γι’ αυτό και η εντύπωση ότι τα τριανταένα του χρόνια στο «δημαρχιακό κουρμπέτι» μπορούν να του εξασφαλίζουν (ακόμη και τώρα) το οποιοδήποτε… συγχωροχάρτι.

Όμως, επειδή ο «συμπαθής Τάσος» δεν υπήρξε ποτέ «πολιτικός με στόφα» (ένας «ακούραστος εργάτης» ήταν και μόνο), πανικοβάλλεται και πολύ εύκολα. Αρκεί να του λάχει μία δυσκολία, μία σύγκρουση, ένα στραβοπάτημα, μία διαφωνία και χάνει το «ιδεολογικό του έδαφος» κάτω από τα πόδια του. Να γιατί τα στομφώδη και τα υπεροπτικά (εγώ τα ξέρω τα πράγματα), να γιατί τα σπασμωδικά, τα δακρύβρεχτα και τα… σάλια (από δω και πέρα βρέχει, θα φταίει ο Σιμιτσής, χιονίζει, θα φταίει ο Σιμιτσής, κάνει ήλιο, θα φταίει ο Σιμιτσής, έχει στοχοποιηθεί πλέον ο Σιμιτσής), να γιατί και τα κουτοπόνηρα (εγώ θα ρωτούσα, τι ενέργειες έκανε ο ίδιος ο κ.Μπαλασόπουλος, ως γενικός γραμματέας της ΠΟΕ- ΟΤΑ και τα «παπαγαλάκια» από δω, για να πάρουν οι δήμοι μόνιμο προσωπικό στην Καθαριότητα).

Γι’ αυτό, σύντροφοι. Πέντε–έξι χρονάκια θητεία και άμε στο καλό για την… απόλυση. (Ή είπα πολλά;).