ΜΕΡΕΣ... ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ

Με τη σειρά: το «θέμα» με τον Μάκη Παπαδόπουλο δεν είναι αμιγώς πολιτικό. Και δε θα μπορούσε να ήταν τέτοιο, αφού ο δημόσιος πολιτικός του λόγος είναι από μηδαμινός έως ανύπαρκτος. Το «θέμα» με τον Μάκη Παπαδόπουλο είναι πριν (και πάνω) απ’ όλα… αισθητικό!

Και εξηγώ. Όταν ένας υποψήφιος δήμαρχος προσέρχεται με το βαρυσήμαντο: οι γνωστοί τρόποι έκφρασης, πλησιάζουν την ημερομηνία λήξης τους, μοιάζει λιγάκι tο match να μας συστήνεται «κορδωμένος» με αμφίεση… πρώτο τραπέζι πίστα! Συν το εξαντλητικό photoshop που παραπέμπει ευθέως σε ηθοποιό παρηκμασμένου θιάσου που βγήκε για αρπαχτές στην επαρχία. Οπότε «εικαστικά», έχει «καεί» από το… ζέσταμα.

Αντίστοιχης «καλλιέργειας» τακτική θα συναντήσουμε και στο «βιογραφικό» μέρος της «γνωριμίας». Αναφορές στις «πολιτικές παραδόσεις» του πατέρα του αλλά και την «αθλητική καριέρα» του ιδίου, μόνον ως παλιομοδίτικες και συναισθηματουλιάρικες γραφικότητες μπορούν να «διαβαστούν» και να… αξιολογηθούν.

Τέλος, ο τρόπος διαχείρισης του κοινωνικού του προφίλ, προσομοιάζει με εκείνον των «πετυχημένων» τριτοκλασάτων γιάπις της ενδοχώρας, οι οποίοι προσέρχονται στο συλλογικό στίβο με τις ανάλογες (κατά το μάλλον ή ήττον) πνευματικές αποχαλινώσεις.

Τρανό παράδειγμα για το τελευταίο, ο εκφραστικός και γλωσσικός του… περίβολος. Οράματα και εξαγγελίες υπό μορφή πλίνθων και κεράμων, ατάκτως ερριμμένων. Ανερμάτιστα «σοφίσματα» από τη μεγάλη του γένους πασοκική σχολή γενικολογίας. Ατάκες προς εντυπωσιασμό. Ανέξοδες μεγαλοστομίες και περισπούδαστες πομφόλυγες είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν την προγραμματική κενότητα ενός (ακόμη) εκκολαπτόμενου τοπικού ηγήτορα.

Τι μου θυμίζει «πολιτικά» ο Μάκης Παπαδόπουλος; Χωρίς περιστροφές, τον Τζήμερο στο πιο… Κρηνιδιώτικο. Τι κι αν η «βόρεια αψάδα» του «δικού» μας δεν έχει καμία «επαφή» με το ντιζαϊνάτο σαχλοκούδουνο του κοσμικού άστεως. Οι  δυο τους «συναντιούνται» ιδανικά στην αποθέωση της επιχειρηματικότητας, την εξιδανίκευση του ιδιωτικού, τις εμμονές τους για «λιγότερο κράτος».

Τυχαίο που στο «κείμενο γνωστοποίησης» της υποψηφιότητάς του η έννοια του «επιχειρείν» καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος των «ενδιαφερόντων» του; Τυχαίο που ζητήματα πρόνοιας και αλληλεγγύης πετιούνται στις καλένδες του… εθελοντισμού; Τυχαίο που ο «αναπτυξιακός του οίστρος» υποβαθμίζει εντελώς ζωτικές αστικές, περιβαλλοντικές και πολιτιστικές ανάγκες; Και τυχαίο που σε ένα κείμενο εξακοσίων και πάνω λέξεων τα ανθρώπινα (ήγουν, ανεργία, φτώχεια, περιθωριοποίηση) δεν υπάρχουν ούτε καν για προεκλογικό δείγμα;

Είναι ολοφάνερο ότι η «αυτοδιοικητική παιδεία» του Μάκη Παπαδόπουλου εξαντλείται (και «χάνεται») μέσα σε μια χαώδη συνθηματολογία με μονοδιάστατους φετιχισμούς, ενώ η τεράστια απόστασή του από το «πολιτικό βίωμα» τον αναγκάζει να καταφεύγει σε αυτάρεσκες περιγραφές, ιδεολογικές φιοριτούρες και θεωρητικές… εκκεντρικότητες. Γεγονότα που εν πολλοίς χαρακτηρίζουν και τις υπερβολές που παρήγαγε η αιφνίδια (και διά της… αυτοπροτάσεως) κάθοδός του στις Δημοτικές Εκλογές του Μαΐου.

Αλλά μέχρι τότε, έχουν να δουν τόσα πολλά τα ματάκια μας, γι’ αυτό ας κρατήσουμε δυνάμεις (και… πισινές). Ποτέ δεν ξέρεις τι μας ξημερώνει.