Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΕΝΑΝ ΝΕΟΝΑΖΙ



Χορεύοντας με έναν νεοναζί! Ή αλλιώς, ο δημοσιογραφικός λαϊκισμός στα καλύτερά του. Και πάντα (αλίμονο) στο όνομα της «ενημέρωσης», της «αντικειμενικότητας», των «ίσων αποστάσεων», της «ελευθερίας του λόγου». Το πιο ύπουλο και το πιο τυχοδιωκτικό απ’ όλα; Και στο όνομα της Δημοκρατίας! Κι ας αποπατεί επάνω της ο βάρβαρος και μισάνθρωπος… παρτενέρ. Ας χυδαιολογεί, ας βαράει χαστούκια κι ας μουγκρίζει καφρίλες και απειλές. Ας σηκώνει σημαίες με τα πουλιά των δικτατόρων κι ας χτυπάει στα τιγκαρισμένα από τα στεροειδή μπράτσα του, τατουάζ με σβάστικες και Sieg Heil. Δε γαμείς. Οι ακροαματικότητες να ‘ναι καλά.

Για το Σταύρο Δεληγιάννη μιλάω. Που, συνεπαρμένος από την «παιδική αθωότητα» του αδίστακτου Χρυσαυγίτη, ανέσυρε από τη δημοσιογραφική του μνήμη τα χαρίσματα τού συνομιλητή του στο τανγκό (ευτυχώς όχι στο τάνγκο, γιατί τότε θα άφριζαν οι τσιγγάνοι και οι πόρνες από τα καπηλειά και τα καταγώγια του Μπουένος Άιρες) και τον προσκάλεσε σε έναν «ραδιοφωνικό χορό» απίστευτου ιδεολογικού εξωραϊσμού. Σε μία συζήτηση ακατάσχετης πολιτικής φλυαρίας που εξάγνιζε το νταηλίκι και τον τσαμπουκά. Σε ένα επικοινωνιακό σώου που «έβγαζε λάδι» έναν υπόδικο εγκληματικής οργάνωσης.

Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι αυτή καθ’ αυτή η «φιλοξενία». Πρωτίστως είναι ο τρόπος με τον οποίο ένας δημοσιογράφος αντιμετωπίζει τον ναζιστή που έχει απέναντί του. Είναι τα θεωρητικά του εφόδια. Η πολιτική του σχολαστικότητα. Τα στοιχεία που θα χρησιμοποιήσει. Η ιστορική και κοινωνική του ευρυμάθεια. Η σοβαρότητά του. Το ήθος του. Και ο στόχος του. Προπάντων αυτός. Γιατί, όταν προκαλείς έναν διάλογο μόνο και μόνο για να «κάνεις θόρυβο» και «ραδιοφωνική επιτυχία», το σίγουρο είναι ένα: έχεις ηττηθεί κατά κράτος από το θρασίμι.

Και πώς αλλιώς όταν όλη η συνέντευξη είναι προετοιμασμένη στο «γόνατο»; Πώς αλλιώς όταν στις πρώτες ψιλοαγριάδες του «ψυχασθενή με το γυαλισμένο μάτι», εσύ το γυρίζεις στο… τσιουάουα; Πώς αλλιώς όταν πλατσουρίζεις μέσα στις γαλιφιές και τα λάιφ–σταϊλίκια, κουβεντιάζοντας για τα αναθρέμματα του «μικρού Ηλία»;

Ο Σταύρος Δεληγιάννης (δημοσιογραφικός απόγονος της ανίκητης σχολής Τράγκα και Κακαουνάκη), θέλοντας να διασφαλίσει την εγκυρότητα του σταθμού του και το επαγγελματικό του κύρος (αλλά ίσως και από κάποια ενδόμυχη τύψη), τόνισε αρκετές φορές πριν τη συνέντευξη ότι καθήκον του δημοσιογράφου είναι να ακούγονται όλες οι πλευρές. Θα συμφωνούσα απόλυτα μαζί του, αλλά υπό έναν όρο: αν κρατούσε την ίδια στάση και (παραδείγματος χάριν) με τα μέλη των Πυρήνων της Φωτιάς, με τους ληστές του Βελβεντό, με τους απεργούς πείνας των φυλακών… Και (εδώ σε θέλω, μάγκα μου) αν συνομιλούσε ένα πρωί και με τον Κουφοντίνα…

Όμως, σε μία τέτοια περίπτωση, θα μιλούσαμε για μία «άλλη δημοσιογραφία» και όχι για τα «ενημερωτικά πρωινάδικα» των γραφικών και των υπερηλίκων. Πολλώ δε μάλλον όταν αυτά συνοδεύονται και με… χορευτικές αλχημείες!

Σήμερα (και απευθύνομαι προσωπικά στο Σταύρο Δεληγιάννη), ο κάθε νοήμων άνθρωπος, ο κάθε σώφρων πολίτης και ο κάθε δημοκράτης καλείται να «ζυγιαστεί» απέναντι στο φασισμό. Να πάρει «θέση μάχης». Να αναμετρηθεί μαζί του στα ίσα. Να επιλέξει «όχθη» και «στρατόπεδο» συλλογικά και κατά μόνας. Χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς αλχημείες, χωρίς μαμουνιές, χωρίς υπαναχωρήσεις και χωρίς υπεκφυγές.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα «στρώνει χαλιά» για το πέρασμά του. Μόνον που τότε δε θα ηχούν τα «ερωτικά τανγκό» αλλά τα εμβατήρια της εξόντωσης. Και θα είναι πια πολύ αργά για… χορούς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου