ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΡΕ... ΓΑΜΩΤΟ!

Με τη γνωστή του «ταξική εμμονή», ο Ριζοσπάστης εξακολουθεί να κατακεραυνώνει την κυβέρνηση με κατηγορίες για «αστικές διαχειρίσεις» και να της καταλογίζει το μέγα αμάρτημα: ήγουν, τη μη «ανάδειξή της μέσα από το κίνημα». Ωραία είναι όλα αυτά! Και χαριτωμένα. Ειδικά για μας τους παλιούς, που μας «ξυπνάνε» μνήμες από τα ατέλειωτα «πηγαδάκια» των πλατειών και τις ολονύκτιες μάχες ενάντια στις οπουρτούνες του ΚΚΕ εσωτερικού. Ωραία και χαριτωμένα, αλλά τόσο γραφικά κι απλοϊκά. Ειδικά όταν «έρχεται» κι αυτή η ριμάδα η Ιστορία και τα κάνει όλα… μαντάρα.

Πίσω, λοιπόν, στο περίφημο Σχέδιο Προγράμματος του ΚΚΕ που ενέκρινε η 4η Ολομέλεια της Κεντρικής του Επιτροπής το Δεκέμβριο του ’53.

Θα αποφύγω κάθε αναφορά στο εισαγωγικό μέρος του Προγράμματος (αυτό περί του «σχηματισμού και της διαμόρφωσης του ελληνικού έθνους»), γιατί το ενδιαφέρον του παραμένει από τότε διαπραγματεύσιμο. Κι αυτό, ξέχωρα από τη γλωσσική του μονοτονία (κατ’ άλλους και… ξύλινη) και πέρα από τους «ιστορικούς του ακροβατισμούς». Ειδικά όταν οι τελευταίοι «χρησιμοποιούνται» για να δώσουν ιστορικοπολιτικά στηρίγματα στις σχέσεις του ΚΚΕ με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης με περιγραφές όπως η παρακάτω:

…Αποφασιστικά βοήθησε στην αγωνιστική ανάπτυξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στην τότε Ελλάδα, και το γεγονός ότι νεοελληνικό έθνος αισθανότανε πάντοτε σχεδόν στο πλευρό του την ομόδοξη μεγάλη δύναμη του βορρά, τη Ρωσία, που βρισκότανε σε αδιάλλακτη, αδιάκοπη, σχεδόν, αντίθεση και πάλη ενάντια στην οθωμανική αυτοκρατορία… Ο λαός μας πάντα αγαπούσε την Αγία Ρωσία και το ξανθό γένος, το ρούσικο λαό, που τον γνώρισε σα βοηθό, συμπαραστάτη και απελευθερωτή. Εδώ πρέπει να τονιστεί και το ότι οι σχέσεις που συνέδεαν το Βυζάντιο, την ορθόδοξη εκκλησία και το Φανάρι, με την Ρωσία και το γεγονός, ότι από αιώνες οι έλληνες, οι ρωμιοί βρίσκαν πάντα καταφύγιο και δυνατότητες διαβίωσης και ανάπτυξης στη Ρωσία, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και στερέωση των δεσμών και στην προσήλωση του λαού μας προς την μεγάλη χώρα και τον λαό της…

Το πολιτικό «ζουμί» όμως του Σχεδίου Προγράμματος βρίσκεται στο δεύτερο μέρος. Εκεί όπου η προϋπάρχουσα άποψη που «ήθελε» τη σοσιαλιστική μετεξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας να προετοιμάζεται (και να συμβαίνει) μέσα από μία ομαλή «αστικοδημοκρατική» αλλαγή, μετατοπίζεται σε ευθείες επαναστατικές διαδικασίες, χωρίς ενδιάμεσα στάδια και σταθμούς. Κάτι τέτοιο, οι «προγραμματιστές» του ΚΚΕ το στηρίζαν: πρώτον, στις καινούριες κοινωνικές διαμορφώσεις που επέφερε η Αντίσταση και ο Εμφύλιος (ασχέτως αν η ερμηνεία τους για τη «συμμαχία προλεταριάτου-αγροτιάς μοιάζει εξόχως ακατέργαστη και υπερφίαλη), δεύτερον, στα γεωγραφικά τετελεσμένα που επέβαλε στην Ανατολική Ευρώπη το τέλος του πολέμου (με την απλουστευτική «διεθνιστική παρόρμηση» να θεωρούνται «λαϊκές δημοκρατίες» χώρες όπως η Αλβανία, η Βουλγαρία και η Ρουμανία) και τρίτον, στο «μύθο» της «επαναστατικής αύρας» που μετέφεραν οι «σοβιετικοί άνεμοι»!

Το θέμα εδώ, βέβαια, δεν είναι αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με τις απόψεις αυτές. Θεμιτές και οι ενστάσεις, λογικές και οι αποστάσεις από μία τέτοια προσέγγιση. Και φυσικά, απολύτως σεβαστές και οι όποιες ταυτίσεις. Το ιστορικό και πολιτικό επίδικο βρίσκεται αλλού και, καλώς ή κακώς, αφορά άμεσα και στη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ. Τι θέλω να πω (και να καταθέσω); Εν τάχει και περιεκτικά:

Τον Ιούλιο του 1954 (κι ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη οι σφοδρές εσωκκοματικές  διαφωνίες στις οργάνωσεις των πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης) καλούνται εσπευσμένα στη Μόσχα τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ. Εκεί, κατά παράβαση κάθε έννοιας «διεθνιστικού πρωτοκόλλου» και με πολύ προσβλητικό τρόπο, δύο κατώτεροι υπάλληλοι του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων του ΚΚΣΕ, απαιτούν την απόσυρση της παραπάνω εκτίμησης και την αντικατάστασή της με τη «γραμμή» που οι ίδιοι μετέφεραν! Ποια ήταν αυτή; Κατά τους «σοβιετικούς συντρόφους», προϋπόθεση για τη «σοσιαλιστική πορεία» της Ελλάδας, ήταν η δημιουργία και η ανάπτυξη ενός δημοκρατικού παλλαϊκού μετώπου και (απαραίτητα) η σύγκλιση ευρύτερων προοδευτικών δυνάμεων!

Η συνέχεια; Αφόρητη μεν, διδακτική δε. Η ηγεσία του ΚΚΕ συμμορφώθηκε πάραυτα «προς τας υποδείξεις», ακυρώνοντας ουσιαστικά κάθε έννοια εσωκομματικής δημοκρατίας και «γράφοντας» (στην κυριολεξία όμως) την επτάμηνη διαδικασία προσυνεδριακού διαλόγου. Στις 22 Νοεμβρίου του 1954, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, ανακοινώνει τα… απίστευτα: 

Ένα: αποσύρει το Σχέδιο Προγράμματος από την συζήτηση…

Δύο: το κόμμα συνεχίζει τη δουλειά και την πάλη για την συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου…

Τρία: αναθέτει στο Πολιτικό Γραφείο να δουλέψει παραπέρα το πρόγραμμα της πατριωτικής δημοκρατικής αλλαγής που χρειάζεται άμεσα η χώρα…

Και λέω: όταν η Ιστορία σε «κυνηγάει» με τέτοια γεγονότα, δε θα έπρεπε να είσαι λιγάκι πιο συνετός και πιο μετρημένος στις αναφορές και τις κριτικές σου; Λιγάκι πιο… κουλ, βρε αδελφέ. Πιο «μαζεμένος»! Εκτός κι αν μπλέξαμε με αδιάβαστους, γεγονός που τα «χειροτερεύει» όλα…

Το κείμενο αυτό «υποστηρίχθηκε» τα μάλα από τα στοιχεία και τα ντοκουμέντα που περιέχει στο βιβλίο του Μία Ιστορία Αλλιώς… ο Άγγελος Τσέκερης.