ΚΑΙ ΔΙΗΓΩΝΤΑΣ ΤΑ ΝΑ ΚΛΑΙΣ...

Φανερά ενοχλημένος (έως και θυμωμένος) από την έκταση που πήρε η συζήτηση για τα βουλευτικά αυτοκίνητα, εμφανίστηκε στην εκπομπή του Βασίλη Ιωάννου στο ALPHA Radio 88.6 ο Ηλίας Ιωαννίδης. Και φυσικά, ευκαιρίας δοθείσης, δεν αρκέστηκε στις γνωστές συμβουλές και παραινέσεις –κατά τι πατερναλιστικές, είναι αλήθεια– ούτε φυσικά και στις ιστορικές υπενθυμίσεις περί «αγώνων και θυσιών». Το έμπηξε πιο βαθιά το… μαχαίρι! Μίλησε για «ανθρώπινο κρέας», για «διασυρμούς», για «ανθρωποφαγίες», για «λαϊκά είδωλα», για «κάποιους που ρίχνονται στην πυρά»… Κουβέντες βαριές, αν αναλογισθούμε ότι οι «μπηχτές» του (διατυπωμένες με ισχυρή δόση… δηλητήριου) ήταν απολύτως προσωποποιημένες.

Γιατί, κακά τα ψέματα, όσο και να προσπάθησε (;) να «στρογγυλέψει» τις κατηγορίες του, το όνομα του Δημήτρη Εμμανουηλίδη ήταν εκεί! Αυτός ήταν ο αποδέκτης της επίθεσης (ειρήσθω εν παρόδω: της πρώτης που «ξεφεύγει» από τα πλαίσια του κομματικού παρασκηνίου), αυτόν «έδειχνε» κι αυτόν στοχοποιούσε.  

Δεν ξέρω από ποια «πίκρα» ορμώμενος τα είπε όλα αυτά ο (εσαεί σύντροφος και αδελφός) Ηλίας Ιωαννίδης, αλλά έχω την εντύπωση ότι τα πράγματα δεν είναι τωρινά. Εδώ και καιρό (χρόνια θα πω) μοιάζει σα να βρίσκεται σε έναν διαρκή «εκνευρισμό επιβεβαίωσης». Ότι δείχνει να έχει «χαθεί» μέσα σε καθοδηγήσεις ψιθύρων και ιδεολογικών διαιρέσεων που τον «χαμηλώνουν» και τον «λιγοστεύουν». Και ότι «ξοδεύει» τις –αναμφισβήτητες έτσι κι αλλιώς– πολιτικές του ικανότητες σε κομματικές μικρότητες και αγωνιώδεις προσπάθειες προσωπικής επικράτησης.

Από όποια πλευρά και να το δεις, η παρέμβαση αυτή του Ηλία Ιωαννίδη, έμοιαζε σαν… έτοιμη από καιρό. Την ευκαιρία ζητούσε και την αφορμή για να «χτυπήσει». Και «πιάστηκε» από ένα δελτίο Τύπου που (απλά) ξεκαθάριζε το τοπίο. Που (απλά) απαντούσε στις κοινωνικές προτροπές και αιτιάσεις. Κι αν θέλετε; Ακόμη και στο θυμικό της. Αλλά αναρωτιέμαι: ο ίδιος δεν αφουγκράστηκε τίποτε από αυτά που «έψελνε» ο κόσμος για τα «βουλευτικά προνόμια»; Δεν ένιωσε την «κραυγή της απογοήτευσης» μέσα του; Και, εν τέλει, δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να «δώσει λόγο» στους ψηφοφόρους του;

Να πω ότι του «πήρε τη μπουκιά από το στόμα» ο Εμμανουηλίδης, θα λογισθεί ως… κακία. Θα πω όμως ετούτο: όταν η Πρόεδρος της Βουλής ανακοίνωνε με (ομολογώ) περίσσια υπερηφάνεια ότι από τους εξήντα (και κάτι) βουλευτές που αρνήθηκαν το βουλευτικό αυτοκίνητο, οι σαράντα τόσοι ήταν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποτελούσε «σφαγή»; Δεν ήταν «διασυρμός» για τους υπολοίπους; «Ανθρωποφαγία» μήπως; Η Βουλή δε μύρισε… ανθρώπινο κρέας;

Πιστέψτε με: τα λέω με πολύ μεγάλη στεναχώρια όλα αυτά για τον Ηλία. Γιατί ο Ηλίας δεν είναι ένας «περαστικός από τη ζωή μου». Ψωμί κι αλάτι φάγαμε μαζί. «Λιώσαμε» τα νιάτα μας στην πολιτική. Από τα «βαπτιστήρια» της ΚΝΕ και του ΚΚΕ μέχρι την «άλλη Αριστερά», αντάμα. Και αχώριστοι.