ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Θα διαφωνήσω με τον Δημήτρη Εμμανουηλίδη! Η άρνησή του να «μπει στην κλήρωση» για την απόκτηση βουλευτικού αυτοκινήτου –προφανώς και οδηγού– δεν ήταν μία απλή συμβολική πράξη, όπως ο ίδιος σεμνά έσπευσε να τη χαρακτηρίσει! Ήταν βαθύτατα πολιτική και με μεγάλη ακρίβεια «ζυγισμένη» στο καντάρι του κοινού αισθήματος. Γι’ αυτό και ο πολύς κόσμος (ψηφοφόροι του και μη) υποδέχτηκαν την επιλογή του με χαρά, με ικανοποίηση και… ανακούφιση.

Αντιθέτως, οι δηλώσεις και οι «ερμηνείες» της Αλεξάνδρας Τσανάκα για το ίδιο θέμα, «φούντωσαν» τις αρνητικές αντιδράσεις και, σε συνδυασμό με την απογοήτευση που (συνήθως) προκαλούν οι «ακυρωμένες προσδοκίες», συνεισέφεραν αρνητικά στις (καθημερινές) λαϊκές αποτιμήσεις του κυβερνητικού έργου. Γιατί, κακά τα ψέματα, άλλους τρόπους και άλλες συμπεριφορές περιμένει οι κόσμος από τους ανθρώπους της Αριστεράς και όχι δικαιολογίες του… επιπέδου οι αποστάσεις στην πρωτεύουσα είναι τεράστιες και ο χρόνος μας είναι πολύτιμος…

Όχι, δε λέω να μεταμορφωθούν ξαφνικά όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ σε έναν Χοσέ Μουχίκα (τον ηγέτη-πρότυπο της Ουρουγουάης που τόσο ύμνησαν και θαύμασαν οι εγχώριοι αριστεροί) και να αρχίσουν να κυκλοφορούν στους δρόμους με έναν φτηνό «Σκαραβαίο» του ΄87 ή να ζουν και αυτοί με 1.000 ευρώ το μήνα σε μικρά και φτωχικά δυαράκια. Αυτά θέλουν κότσια και πίστη και, μεταξύ μας, είναι πολύ ζόρικα πράγματα για τους «περαστικούς» και τους «εφήμερους». Πόσο μάλλον για εκείνους που δεν έχουν «ανοίξει» ποτέ τους έναν Κάλβο, έναν Μακρυγιάννη ή έναν Μέγα Βασίλειο για να «στρωθούν» με γνώση στα γήινα και τα ταπεινά.

Αυτό που λέω (και επιμένω) για την Αριστερά, είναι ότι πρέπει να ορίσει ένα «συλλογικό μέτρο» κι έναν «κώδικα συμπεριφορών», το περιεχόμενο και η πολιτική ποιότητα των οποίων θα την προστατεύουν από προσβολές, εκθέσεις και υπονομεύσεις. Και επί των αρχών τους να «στοιχηθούν» άπαντες. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η τιμή και η υπόληψή της θα διακυβεύεται συνεχώς και θα «σώζεται» μόνο από προσωπικές πρωτοβουλίες και τυχαίες αναλαμπές.