ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ... ΧΘΕΣΙΝΟΥΣ!

Κοιτάξτε τώρα συμπτώσεις. Την περασμένη Πέμπτη μού «έρχεται» μήνυμα στο e-mail ότι κάποιος Τάσος Ορφανίδης (νεο-στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν απατώμαι) σχολιάζει κάτι στην προσωπική του σελίδα στο facebook που με αφορά. Με την περιέργεια που δημιουργούν όλες αυτές οι «ειδοποιήσεις», σπεύδω αμέσως να ενημερωθώ για τα… καθέκαστα και «πέφτω» επάνω σ’ αυτό:   

Είναι καλό σύντροφοι να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με την "πολιτική των ανθρωποφάγων" Μπάμπης Γαμβρέλης. Όλοι γνωρίζουμε, αφενός την πολιτική τους σύγχυση, αφετέρου τους σκοπούς που θέλουν, κατά περίπτωση, να εξυπηρετήσουν.

Διαβάζοντάς το, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να ζητήσω από τον «σύντροφο» να αποκαλύψει δημόσια τους σκοπούς που θέλω να εξυπηρετήσω και ταυτόχρονα να τον προειδοποιήσω ότι σε περίπτωση που δε στοιχειοθετήσει την κατηγορία του –που, όπως και να το κάνουμε, είναι άκρως σοβαρή και προσβλητική– κινδυνεύει να εκτεθεί δημόσια ως κοινός συκοφάντης. Ευκαιρίας δε δοθείσης, να τον ρωτήσω ποιο τελικά πολιτικό περιεχόμενο δίνει στη λέξη «ανθρωποφαγία», με την προϋπόθεση βεβαίως ότι οι γνώσεις του «επιτρέπουν» κάτι τέτοιο. Αυτά σκεφτόμενος –και έχοντας ήδη θέσει την προσοχή μου σε εγρήγορση μην και «πέσω» πάλι σε πολιτικές συγχύσεις– ξεκίνησα να συντάσσω την… αντεπίθεσή μου!

Όμως, άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει! Μεγαλοδύναμος γαρ, μου «φανερώνει» ένα κείμενο κάποιου (αχ αυτοί οι… κάποιοι) Τάκη Βαρελά, εικαστικού και κομμουνιστή (του ΚΚΕ), το οποίο απευθύνεται στον σκιτσογράφο Στάθη Σταυρόπουλο. Αυτό ήταν! «Κούμπωσα» αμέσως επάνω του! Μία αλλαγή «ρόλων», «χώρων» και ονομάτων και την «έστησα» την απάντηση. Έμμεση μεν, σαφέστατη δε…

Οπότε, αντιγράφω:

   

Το κόμμα το υπηρέτησες μέχρι εκεί που ο στόχος μας ήταν κοινός, από κει και πέρα, πήρες το δρόμο της ατομικής ιδεολογίας και στάσης σου, ρόζιασες και πολλές φορές κιτρίνισες, αλλάζοντας τις αστικοφυλλάδες σαν τα πουκάμισα, δικαίωμα σου, αλλά υποχρέωση μας να το πούμε. Βλέπεις, ακόμα και αυτές οι φυλλάδες έχουν τα όρια τους, για το μέχρι που θα κινηθείς και αν θυμάμαι καλά, αλλιώς, γράψε το εσύ, που τα έπαιρνες τα γράμματα, καλύτερα από μένα, έλεγε ο Λένιν, ότι «...η ελευθερία του συγγραφέα σταματά μπροστά στα συμφέροντα του εκδότη»...

Δυστυχώς εμείς, χωρίσαμε χρόνια τώρα και αυτό οφείλεις να το αντιληφθείς. Πάει η συντροφιά μας, ο καθένας πήρε το δρόμο του! Ο καθένας τη κατσαρόλα του! Συ ελπίζω γεμάτη. Συ έχεις βήμα, κουνάς το δάχτυλο, σκιτσάρεις και γράφεις και μιλάς στο πόπολο σαν το ναυαγοσώστη, κράζοντας την τζούφια μετά συμβολαίου κατσαρόλα σου. Τι και αν το φαγητό είναι ξαναζεσταμένο; Συ έχεις το μέσο να μαγειρεύεις, έχεις την κατσαρόλα, φτιάχνεις το menu...

Εσύ, αυτήν την ώρα βρήκες το λόγο να ξανασερβίρεις χολή στο κόμμα, φροντίζοντας να βάζεις της νιότης τα αρώματα, προσδοκώντας να αχνιστείς, λίγο από την esans των συντρόφων... Κτύπα λοιπόν, αγαπητέ Στάθη την χάρτινη και ηλεκτρονική κατσαρόλα σου, στους ρυθμούς του συστήματος γοητεύοντας τις εταίρες και τους εταίρους

Και στο «καπάκι», άλλη σύμπτωση (;) από άλλη πηγή. Μου κοινοποιεί ο γιος μου ένα ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη, θέλοντας τόσα να μου πει και να μου υπενθυμίσει.  

Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που σου 'κλειναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια

και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο

να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια

κάθε βράδυ

και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη

και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν

γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.