ΟΙ ΚΗΝΣΟΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΛΩΤΟΦΑΓΟΙ

Αρκεί ένα κουπόνι 6 ευρώ ανά ΚΑΘΑΡΗ ημέρα εργασίας (και όχι κάθε μέρα του μήνα!!!) για τα τροφεία των εργαζόμενων στα ορυχεία και τους σταθμούς της ΔΕΗ, για να αποκαλύψει τον «μέσα μας κανίβαλο». Τις ανθρωποφαγικές μας διαθέσεις. Τα αντικοινωνικά μας σύνδρομα. Το μίσος, τη ζήλεια και το φθόνο για όλους εκείνους που βρίσκονται λίγο πιο πάνω από τις φτωχοποιημένες κλίμακες της κοινωνίας. Τι κι αν ανάμεσα σε «εμάς» κι «αυτούς» κάνουν ευδαιμονικά πάρτι το Κεφάλαιο και οι ολιγαρχίες. Το θέμα είναι να βρούμε τον «απέναντι εχθρό» για να ξεδώσουμε. Να ξεκαυλώσουμε τις α-ταξικές μας ορμές…

Στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του, το θέμα με τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπέγραψε η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ με τη διοίκηση της εταιρίας είχε πολλαπλές «μεταφράσεις». Οι πιο άσχετοι και αδέξιοι (ενίοτε και… εμπαθείς) την «έπεσαν» στην κυβέρνηση, χωρίς (προφανώς) να γνωρίζουν ότι χρόνια τώρα η ΔΕΗ λειτουργεί με ιδιωτικά κριτήρια και ότι οι εργασιακές σχέσεις διέπονται από την «οικονομία της ελεύθερης αγοράς». Το αν τώρα κάποιοι της κυβέρνησης –με πρώτο και καλύτερο αυτόν τον απίστευτο Νίκο Φίλη– έδωσαν «τροφή» και «δικαιώματα» για παρερμηνείες, είναι κάτι που ανάγεται στο… πλουραλιστικό μπέρδεμα και την πολυτασική ζαλάδα της Αριστεράς.

Στην αμέσως επόμενη κατηγορία «φρικαρισμένων», ανήκουν οι «άνθρωποι της αγοράς», των οποίων η μνήμη κάτι γίνε

ται σε τέτοιες περιπτώσεις και χτυπάει… delete. Ξεχνάνε, ας πούμε, ότι για δεκαετίες ολόκληρες οι δουλειές τους και οι επιχειρήσεις τους ευημερούσαν και πρόκοβαν γιατί «ταΐζονταν» από τους «παχυλούς» μισθούς των «κρατικοδίαιτων» και των «προνομιούχων». Ξεχνάνε ότι αυτοί ήταν οι πρώτοι που επωφελούνταν από τα «τρελά επιδόματα» και τις «μισθολογικές υπερβολές». Ξεχνάνε τους «καλούς πελάτες» που συντηρούσαν την τραλαλό ευδαιμονία τους, τα χαϊλίκια και τις μόστρες τους. Τώρα που το πράγμα μπατάρισε και οι τζίροι των μαγαζιών τους πάνε από το κακό στο χειρότερο, οι «χθεσινοί ευεργέτες» μεταμορφώθηκαν ξαφνικά σε «τρωκτικά», «μαφιόζους», «γραφιάδες» και «βολεμένους». Το ήθος σε απογείωση!

Κι αν, ως έναν βαθμό, θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν –κυρίως όμως να ερμηνευτούν– οι αντιδράσεις των κοινωνικών ομάδων που «χτυπήθηκαν» βάναυσα από την Κρίση (το θυμικό των οποίων είναι σχεδόν αδύνατο να ισορροπήσει με τη λογική), εντύπωση

προκάλεσαν και οι εξ αριστερών επιθέσεις. Με πρόσχημα πάντα τις «προτεραιότητες», αλλά και τους «συμβολισμούς» και τα «μηνύματα» που εκπέμπουν στη συλλογική δυσαρέσκεια αυτού του τύπου τα… προνόμια.

Από τη μεριά αυτή ακούστηκαν υπερβολές και αναλήθειες. Έγιναν (ανόμοιες, έτσι κι αλλιώς) συγκρίσεις με τα ευρωπαϊκά δεδομένα, «σκεπάστηκαν» σκάνδαλα και ανομίες του παρελθόντος χάριν… συνδικαλιστικής αισθητικής, τσουβαλιάστηκαν πολιτικές με εργαζόμενους, έγινε ένα ο επενδυτικός σύμβουλος με τον εναερίτη και τον «μαύρο» της Πτολεμαΐδας. Και κανείς από αυτούς δεν κάθισε να σκεφτεί το απλούστατον διά την… μαρξιστικήν. Ότι όταν οι εργαζόμενοι κερδίζουν κάτι από το αφεντικό τους, αυτό αυξάνει και τη συλλογική δύναμη της Εργασίας έναντι του Κεφαλαίου. Μα και αντίστροφα: κάθε φορά που η εργοδοσία κερδίζει κάτι έναντι των εργαζομένων, αυτό συνιστά συλλογική υποχώρηση της Εργασίας έναντι του Κεφαλαίου.

Και για πιο «λιανά»: αυτά τα 6 εύρω, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα επιστρέφουν πάντα στην αγορά. Θα «κινούνται» δίπλα μας κι εντός μας. Είναι «αύξηση» επ’ ωφελεία όλων μας. Αν και, κατά τη γνώμη μου, το σπουδαιότερο όλων είναι ότι οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας αντιστέκονται και επιμένουν…

Κι όσοι δεν καταλαβαίνουν, δεν ξέρουν πού πατούν και πού πηγαίνουν… Απλά τα πράγματα!