ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΑΦΥΠΝΙΣΗ Ή ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΓΙΟΡΤΗ;

Να το ξεκαθαρίσω από την αρχή: τους ανθρώπους που ασχολούνται ανιδιοτελώς με τα κοινά, τους σέβομαι και τους εκτιμώ ιδιαίτερα. Ακόμη κι αν με χωρίζει άβυσσος από τις επιλογές τους. Ακόμη κι αν τα πολιτικά ή τα αισθητικά μας «χνώτα» δεν πρόκειται ποτέ να βρουν σημείο σύγκλισης και συνύπαρξης. Μου αρκεί έστω και το πάθος τους. Η μικρή τους ή μεγάλη αφοσίωση…

Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και όλοι όσοι διαχρονικά ασχολούνται με τις δραστηριότητες του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών και συμβάλλουν στην ιστορική του συνέχεια. Είναι, βλέπετε, κι αυτό το αόρατο «συναισθηματικό νήμα» που με «δένει» μαζί τους και το οποίο έχει την άκρη του από τότε που πρωτοπάτησα το πόδι μου στα σκαλοπάτια της Στέγης. Σε εκείνη τη στενή είσοδο, από την πόρτα του Συλλόγου των Καπνεμπόρων… Χρονιές του ΄80 ήταν όταν βρέθηκα και ΄γω στο Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδέσμου. Θητεία δύο τριετιών και τι να πρωτοθυμηθώ…

Την «πονάω» τη Στέγη. Τη νοιάζομαι. Την παρακολουθώ. Μπορεί να μην είμαι κοντά της, μπορεί να έχουν περάσει χρόνια από τότε που με «είδε» για τελευταία φορά, αλλά πάντα θα καταφέρνει να με «τραβάει» και να με συγκινεί. Πολλές φορές και να με… προκαλεί! Όπως τώρα ας πούμε, με αφορμή την εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν οι διοργανωτές αυτής της (όντως μεγάλης και σημαντικής) εκδήλωσης, είχαν κατά νου το στίχο του Μανώλη Αναγνωστάκη σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις… Αν ναι (που έτσι θέλω να πιστεύω), τότε προς τι αυτός ο… ολίγον χίπστερ επίλογος της πρόσκλησης με την προτροπή: Σας περιμένουμε όλους να γιορτάσουμε μαζί και να ξεχάσουμε, έστω για λίγο, τη δύσκολη καθημερινότητά μας!

Εύλογα, λοιπόν, τα ερωτήματα: από πότε η Ποίηση –η Ακριβή μας Ποίηση– γίνεται προθάλαμος «λήθης»; Μέσο διαφυγής από την καθημερινότητα; Από πότε οι Ποιητές μας –οι Ακριβοί μας Ποιητές– «κυκλοφορούν» ως… γιορτινοί; Να με συμπαθούν όλοι αυτοί που πάσχισαν για να φέρουν σε πέρας μια τέτοια εκδήλωση, αλλά όταν η Ποίηση παύει να είναι μέσο αφύπνισης, στοχασμού και… ανησυχίας, μετατρέπεται σε απόλυτο… ξενέρωμα. Ενδεχομένως και σε πολιτιστικό λάιφ στάιλ.

Αυτά σκεπτόμενος, αποχωρώ με το στίχο του Αργύρη Χιόνη: Ο τεχνητός ετούτος ήλιος ο καιρός μας, γρήγορα εξατμίζει τους ανθρώπους, πιο γρήγορα τους ποιητές…