ΤΟ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΤΗΣ ΟΛΓΑΣ

Ανέκαθεν, η εικόνα της γυναίκας που χορεύει ζεϊμπέκικο, μου προξενούσε αποστροφή! Θέλετε γιατί η «φύση» του χορού είναι «αντρική υπόθεση», θέλετε γιατί η εσωτερικότητά του αποπνέει βαθιά την αίσθηση του «αρσενικού», θεωρούσα (και θεωρώ) ότι η «γυναικεία του εκδοχή» είναι μία «χορευτική καρικατούρα» που κινείται μεταξύ γραφικότητας και κακογουστιάς. Τουλάχιστον…

Αυτά ως εισαγωγή. Απαραίτητη, φρονώ, γι’ αυτά που θ’ ακολουθήσουν.

Την κυρία Όλγα Γεροβασίλη την εκτιμώ ιδιαίτερα. Χωρίς να τη γνωρίζω. Από τη δημόσια εικόνα της και μόνο. Από το δημόσιο λόγο της. Είναι σοβαρή, ευγενής και μετρημένη. Προπάντων; Δείχνει να γνωρίζει τα όρια των «πολιτικών της χαρισμάτων»! Γι’ αυτό ίσως δεν τη θυμάμαι να «ξεφεύγει» και να «εκτίθεται». Γενικά, εκπέμπει αυτό που σε καίριες περιπτώσεις είναι ζητούμενο για πολλά από τα κυβερνητικά στελέχη: σιγουριά! Στοιχείο που ενδεχομένως να την «έφερε» και στη θέση που κατέχει σήμερα.

Έχοντας αυτήν την εντύπωση για την κυρία Γεροβασίλη, με ξάφνιασαν (μα και με… ξένισαν) τα χορευτικά της μερακλώματα στην πίστα ενός ξενυχτάδικου! Οι λόγοι, προφανείς: πρώτον γιατί ισχύουν στο ακέραιο όλα όσα ανέφερα παραπάνω για το «άβατο» του συγκεκριμένου χορού, δεύτερον γιατί σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, χρέος των (εν πολλοίς αυτοαποκαλούμενων) αριστερών είναι να διάγουν… λιτό βίο (άρα να μην προκαλούν) και τρίτον, τα ιδιωτικά τους παραδείγματα να είναι τέτοια που να συνάδουν με τις «αισθητικές παραδόσεις» του ιδεολογικού τους χώρου.

Όχι, δε λέω ότι η κυρία Γεροβασίλη (και οι συν αυτής) δεν έχει δικαίωμα στη διασκέδαση. Ούτε ότι η κομματική της ταυτότητα τη «δεσμεύει» στα… έντεχνα και τα «ψαγμένα». Προς Θεού! Εξ άλλου, ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι από μόνος του ένα ολόκληρο… κίνημα! Οι δικές μου ενστάσεις έχουν να κάνουν με το συμβολισμό του γεγονότος! Με το τι εκπέμπει ένα τέτοιο «ξεφάντωμα». Με το πού «γυρίζει» ο νους μας όταν βλέπουμε πολιτικούς να επιδίδονται σε ανάλογες… εκφράσεις!

Θα πω και το άλλο: μην ξεχνάμε ότι ο πολιτικός φορέας της κυρίας Γεροβασίλη υπήρξε (και ορθά) λάβρος στα όσα η «ημετέρα ευμάρεια» κληρονόμησε στο συλλογικό μας γούστο! Ήταν αυτός που αντιστάθηκε στο «εθνικό μας ξεσάλωμα». Στον… πασοκισμό των πάντων!

Λαμβάνοντας αυτά υπ’ όψιν, το «επικοινωνιακό φάουλ» της κυρίας Γεροβασίλη υπερβαίνει το… χορευτικό μέλος και προσλαμβάνει διαστάσεις κοινωνικής αφασίας! Και όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει…