ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '9Ο

Με όλο μου τον σεβασμό και την βαθιά εκτίμηση προς το πρόσωπό του, όμως, αυτή τη φορά, η «λίστα» του Γιάννη Πετρίδη με τα 50 Καλύτερα Ελληνικά Τραγούδια της Δεκαετίας του ’90, ήταν μία απογοήτευση! Όχι γιατί απέχει παρασάγγας από το προσωπικό μου γούστο (κάτι πολύ φυσιολογικό με βάση τον υποκειμενισμό που διέπει τέτοιου είδους αναφορές), αλλά γιατί ένα μεγάλο μέρος των επιλογών του «γέρνει» προς την μεριά της... παραλιακής! Πάει να πει, στο είδος εκείνου του τραγουδιού που καθόρισε (και εν πολλοίς εκπροσώπησε) το νεοελληνικό ήθος και την νεοελληνική αισθητική της τελευταίας τριαντακονταετίας.

Το άλλο που θα μπορούσε να «καταλογίσει» κάποιος στον Γιάννη Πετρίδη («δάσκαλος» και «μύστης» έτσι κι αλλιώς), είναι ο τρόπος που παρουσιάζει τις επιλογές του. Εύλογα λοιπόν θα αναρωτηθεί κανείς: με ποια κριτήρια αυτό το «καλύτερα»; Υπάρχουν «ποιοτικά χαρακτηριστικά» που καθορίζουν το κύρος και την διαχρονικότητα ενός τραγουδιού; Κι αν ναι, ποια είναι αυτά; Η συνθετική τους φόρμα; Η τεχνική τους; Η στιχουργική τους δομή; Το ερμηνευτικό τους εύρος; Ποιος ορίζει τις «κλίμακες»; Και αρκούν αυτά; Και από την άλλη: υπάρχουν ή δεν υπάρχουν τραγούδια που έμειναν στη ιστορία με την σφραγίδα του «ακατέργαστου»;

Θέλω να πω ότι ένας παραγωγός της εμβέλειας του Γιάννη Πετρίδη, δεν χρειάζεται να καταφεύγει σε τέτοιους ναρκισσισμούς για να υποστηρίξει τις προτάσεις του. Εξ άλλου, μία δικιά του καταγραφή και μία δικιά του πρόταση, είναι εξ αρχής γεγονός. Και μόνο για τους... ερεθισμούς που παράγει.

Ποιοι είναι αυτοί; Έχουμε και λέμε:

Στα 50 «καλύτερα» τραγούδια της λίστας, εξέχουσα θέση κατέχει ο... Νότης Σφακιανάκης με τέσσερεις «συμμετοχές» (Αετός, Μετανιώνω, Θέλω Να Σε Ξαναδώ, Παράλληλα)! Από το ίδιο «αισθητικό σινάφι», δηλώνουν παρόν η Άννα Βίσση με δύο τραγούδια (Μαύρα Γυαλιά, Ελένη) και ο Γιώργος Μαζωνάκης με (ευτυχώς) ένα. Το Μη Μου Ζητάς. Αν τώρα σε αυτό προστεθούν και οι κάπως πιο... αξιοπρεπείς, όπως η Κατερίνα Κούκα (Ρίξε Στο Κορμί Μου Σπίρτο) και ο Πασχάλης Τερζής (Παλιόκαιρος), έχετε μία εικόνα των ποσοστών που καταλαμβάνει το τραγούδι των ξενυχτάδικων.

Ιδιαίτερα υπερβολική είναι και η προτίμηση στα τραγούδια των υπερτιμημένων Ξύλινων Σπαθιών που εκπροσωπούνται με τέσσερα τραγούδια (Αδρεναλίνη, Ο Βασιλιάς Της Σκόνης, Λειωμένο Παγωτό, Σιωπή) την ίδια ώρα που οι εμβληματικές Τρύπες «συμμετέχουν» μόνο με δύο (Καινούρια Ζάλη, Δεν Χωράς Πουθενά). Όπως απορίας άξιον είναι το «πέρασμα» στη λίστα του Γιώργου Δημητριάδη και των Μικρών Ηρώων με το Σαν Να Μη Πέρασε Μια Μέρα, της Κατερίνας Κυρμιζή με το Παραμυθένια, των Μπλε με το Νοιώθω Ενοχές, των Πυξ – Λαξ με το Ας’ την Να Λέει (ομού μετά του Βασίλη Καρρά).

Ακολουθούν, εκείνα που, ναι μεν δεν σε «ενοχλούν» (και οπωσδήποτε δεν προσβάλουν), αλλά δεν σε «τρελαίνουν κι όλας. Αναφέρω ενδεικτικά: Τα Λαδάδικα (Δημήτρης Μητροπάνος), Δι Ευχών, Για Ένα Ταγκό (Χάρις Αλεξίου), Εισιτήριο Στη Τσέπη Σου (Παντελής Θαλασσινός), Ψίθυροι Καρδιάς (Δημήτρης Μπάσης), Το Τσιγάρο (Γιάννης Κότσιρας), Μια Βραδιά Στο Λεβερκούζεν (Γιώργος Νταλάρας).

Θα συνυπέγραφα; Ανυπερθέτως τα τραγούδια των Τρυπών. Το λυτρωτικά αγέραστο Πρωινό Τσιγάρο του Νότη Μαυρουδή. Το σπουδαίο Να Ονειρεύομαι του Δημήτρη Λάγιου, τα τραγούδια του Μάλαμα και των Πάνο και Χάρη Κατσιμίχα, το «ιερό» Αχ Ελλάδα του Μανώλη Ρασούλη, το ονειρικά σεμνό Τα Βεγγαλικά Σου Μάτια του Στάμου Σέμση, το κραταιό Διδυμότειχο Μπλουζ του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, αυτά των αγαπημένων Αλκίνοου Ιωαννίδη και Ορφέα Περίδη, τις τραγουδάρες από το Στων Αγγέλων Τα Μπουζούκια του Χρήστου Νικολόπουλου, το «λεπτεπίλεπτο» Φοβάμαι των Μπλε, και φυσικά, τον «εθνικό μου ύμνο»! Τη Ρόζα του Αλκαίου και του Μικρούτσικου. 

Ποια κατά τη γνώμη μου είναι «αδικαιολογήτως απόντα»; Χωρίς αξιολογική σειρά, τα όσα με «σημάδεψαν» σε αυτή τη «γεμάτη» από μουσική και συναυλίες δεκαετία:

  

Το αισθαντικά ρωμαλέο Βαριά Ποτά, Βαριά Τσιγάρα από τον Δημήτρη Ζερβουδάκη. Τα Καινούρια Ρούχα του Τάσου Γκρους και του Θοδωρή Γκόνη με την λατρεμένη Βούλα Σαββίδη, το Τσακάλι και το Είδα Την Σούλα Και Τον Δεσποτίδη, του Διονύση Σαββόπουλου. Μοναδικά! Ειδικά το δεύτερο! Το «σκοτεινό» Έγινε Η Απώλεια Συνήθεια Μας από τα Διάφανα Κρίνα. Το κατά Μάλαμα «έπος» Τα Μεταξωτά. Τη συναρπαστικά γήινη Ανδρομέδα του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το πλημυρισμένο από νύχτα και αλκοόλ Μπαρ Το Ναυάγιο της Αρλέτας. Τα διαμάντια του Νίκου Ξυδάκη: Η Ωραία Κοιμωμένη, Δέκα Λεύκες, Όποιος Φεύγει. Τον αέναο Ακροβάτη των Χαΐνηδων. Τις Τρεις Μέρες του Κώστα Χαριτάτου από την θεσπέσια Έλλη Πασπαλά. Το Ταξίδι Στη Γη των Στέρεο Νόβα με την «εύθραυστη» Πόπη Αστεριάδη. Την συναρπαστική Χοντρομπαλού του Γκάτσου και του Ξαρχάκου από την Δέσπω Διαμαντίδου. Την ταξιδεύτρα Κοσμογωνιά των Active Member, το αθόρυβο ζεϊμπέκικο του Νίκου Πορτοκάλογλου, Κλείσε Τα Μάτια Σου. Το καλύτερο ίσως τραγούδι του Χρήστου Λεοντή, το Ένα Ελάφι Στην Σταδίου με την ερμηνευτική οξυδέρκεια του Γιώργου Μπαγιώκη. Το παθιασμένο Δεν Έχω Χρόνο Μάτια Μου των Οδυσσέα Ιωάννου και Λαυρέντη Μαχαιρίτσα με την μία και μοναδική Σωτηρία Λεονάρδου. Τον έξοχο Τυμβωρύχο του Κώστα Λαχά και Θάνου Μικρούτσικου με την Δήμητρα Γαλάνη. Μα και τα άλλα του συνθέτη: Ο Λύχνος Του Αλλαδίνου, Οι Επτά Νάνοι Στο S/S Cyrenia, το Καραντί του Νίκου Καβαδία, το προφητικό Ανεμολόγιο του Κώστα Τριπολίτη. Το «μεγάλο» Πήγα Σήμερα Στους Βράχους του Γιώργου Χρονά και του Δημήτρη Παπαδημητρίου, με την Χαρούλα Αλεξίου σε απόλυτη φόρμα! Μα και τα άλλα του Παπαδημητρίου από τα Τραγούδια Για Τους Μήνες. Τέλος, τα «σούπερ» του Κραουνάκη: Μόνο Μια Φορά, Το Σίδερο, το Γόβα Στιλέτο, το φλογισμένο Πως Έφυγες με την τεράστια Βίκυ Μοσχολιού. 

 

Κατά τ’ άλλα, ευχαριστώ θερμά τον Γιάννη Πετρίδη για τους... ερεθισμούς! Ούτως ή άλλως, ο κατάλογος παραμένει ανοιχτός και ευρύχωρος.