Την Κατερίνα δεν τη γνώριζα. Τη φυσιογνωμία της μόνο. Ήξερα
ότι έμενε στη γειτονιά, αλλά τίποτε παραπάνω. Περνούσε από την Ιωακείμ Σγουρού.
Με τον ίδιο βηματισμό, στην ίδια διαδρομή. Την έβλεπα μέσα από το εργαστήριο.
Ντυμένη πάντα με μαύρα ρούχα. Και μ’ ένα πρόσωπο φορτωμένο από εφηβική
μελαγχολία. Αλλά και μία γλύκα που, πεισματικά λες, δεν την άφηνε να ξεμυτίσει
από τα μάτια και τα χείλη της… Με αυτήν την εικόνα την ήξερα.
Μέχρι την ημέρα που η αρρώστια του πατέρας μας, επέβαλε
αποκλειστική νοσοκόμα για τα νυχτέρια στο Νοσοκομείο. Να πάρουμε την Κατερίνα,
είπε η μητέρα μου, και μου έδωσε το τηλέφωνό της. Το ίδιο βράδυ, τέλη
Φεβρουαρίου ήταν, η Κατερίνα έφτασε στην ώρα της στο δωμάτιο της νοσηλείας.
Ευγενική, συνεσταλμένη αλλά και με μία σιγουριά που σε έκανε να την
εμπιστευτείς από την πρώτη στιγμή. Πάτε
να ξεκουραστείτε, να μην ανησυχείτε για τον παππού…, τα πρώτα της λόγια
από τη σύντομη γνωριμία μας.
Η Κατερίνα έμενε στο πατρικό της, στον Προφήτη Ηλία. Κόρη
συμμαθητή μου από το Δημοτικό. Είχε και ένα κοριτσάκι. Είχε τελειώσει
Νοσηλευτική. Μια δουλειά ήθελε για να τα καταφέρνει στη ζωή. Να τα βγάζει πέρα.
Να μεγαλώνει ήσυχη την κορούλα της. Απλά πράγματα. Ανθρώπινα. Μετρημένα.
Πριν μέρες την αναζήτησα στο τηλέφωνο. Δεν απάντησε.
Επέμενα. Τίποτε. Θα δούλευε νύχτα, σκέφτηκα, και άφησα λίγο το χρόνο να
περάσει. Μάταια. Η ίδια σιωπή. Οι ίδιες λέξεις: αφήστε το μήνυμά σας… 9
Δεκεμβρίου, ανήμερα της Αγίας Άννας. Έπεφτε κρύο…
Και η Κατερίνα στα βράχια. Λυγισμένη. Χωρίς αντοχές. Χωρίς
αύριο. Κανένας δε θα μάθει το γιατί. Δικό της το μυστικό, δικός της και ο
πόνος. Σαν σε κουβάρι όλα τυλιγμένα. Ένα σημείωμα για το παιδί της, το
τελευταίο της δώρο, τα σύνεργα του τέλους…
Έφυγε και η θάλασσα στα πόδια της. Στρώμα της, τα βράχια. Κι
ένας αέρας βορινός να επιμένει να την ξυπνήσει. Δεν τα κατάφερε. Κι έγειρε κι
αυτός πλάι της για συντροφιά. Σαν σκέπασμα…
Φωτογραφία: Μάκης Μακρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου