ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ

Τα όσα συνέβησαν την περασμένη εβδομάδα με επίκεντρο τη μεταφορά–εξόντωση των Ρομά από τον καταυλισμό τους στο Νομισματοκοπείο του Χαλανδρίου στο όρος Πατέρα και στις εκεί πρώην εγκαταστάσεις της Αμερικανικής Βάσης, αποκάλυψαν με τον πιο οδυνηρό τρόπο τη σχέση ενός μεγάλου μέρους των «διαμορφωτών» της κοινής γνώμης με τον ρατσισμό, καθώς επίσης –και αυτό είναι το πιο τραγικό– τον νεοφασιστικό ζόφο που «κυκλοφορεί» στον επίσημο (πλέον) λόγο της συγκυβέρνησης. Αποκορύφωμα αυτής της «αποκάλυψης», υπήρξε η ξεδιάντροπη δήλωση της κυρίας Βούλτεψη ότι δίπλα στους Ρομά ζούνε άνθρωποι!

Κατά πάσα πιθανότητα, ο «καθαρός» νους της κυβερνητικής εκπροσώπου αδυνατεί να «χωρέσει» ότι μπορεί και οι άμοιροι οι Ρομά να ανήκουν στο «ανθρώπινο είδος», ταυτιζόμενη πλήρως με τα φυλετικά μουγκρητά της ναζίστριας Ζαρούλια και προσφέροντας, εμμέσως πλην σαφώς, το απαραίτητο συγχωροχάρτι στα κατά καιρούς χρυσαυγίτικα πογκρόμ.

Όλο αυτό το διάστημα που εξελίσσονταν η επίσημη νεοναζιστική πρόβα σε βάρος των Ρομά (ευθέως ανάλογη με τις αντίστοιχες χιτλερικές), παρακολουθούσα με μεγάλη προσοχή και όλα εκείνα τα φρικτά που εκστόμιζαν τα διάφορα χάπατα της «επικοινωνιακής σφαίρας». Είτε αυτά προέρχονταν από τα αδαή και αδιάβαστα παιδαρέλια των «δημοσιογραφικών σχολών» είτε από τους αβάσταχτους ξερόλες της «εργολαβικής ενημέρωσης».

Στο ρατσιστικό τους κρεσέντο, οι Ρομά –ή, κατά την προσφιλή τους εκφώνηση, οι… γύφτοι– παρουσιάζονταν ως το «απόλυτο κακό» της ελληνικής κοινωνίας. Οι χειρότεροι κακοποιοί, οι πιο αδίστακτοι διακινητές των ναρκωτικών, οι πλέον καπάτσοι και «ειδικοί» στην κλεψιά και το παρεμπόριο. Ως εκ τούτου, πού να βρεθεί ο χρόνος για να ειπωθεί μία λέξη για τα χίλια (και βάλε) προϊόντα–μαϊμού που βρέθηκαν στο (πολυτελές) κατάστημα της (άριας) οικογένειας Ψωμιάδη.

Και φυσικά, κιχ για τις συνθήκες διαβίωσης που επικρατούν στον τόπο της εκτόπισης. Μούγκα από τα πειθήνια συστημικά τσιράκια για το τι εστί «όρος Πατέρα». Ποιος και ποια να τολμήσει να πει ότι οι εγκαταστάσεις που τους έχουν επιλέξει για να εγκατασταθούν, βρίσκονται σε υψόμετρο 750 μέτρων και ότι η θερμοκρασία εκεί έχει μία σταθερή απόκλιση 8 με 10 βαθμούς μείον από την περιοχή όπου ζούσαν μέχρι τώρα. Από ποιο στόμα να ακουστεί ότι το πλησιέστερο «σημείο επαφής» με τον «έξω κόσμο» βρίσκεται σε απόσταση 12 χιλιομέτρων και ότι η περιοχή ορίζεται επίσημα ως δασική έκταση και χρησιμοποιείται ως καταφύγιο θηραμάτων των κυνηγητικών συλλόγων. Και ποιο κανάλι ή ραδιόφωνο θα μπει στον κόπο να κάνει «επιτόπιο ρεπορτάζ» για να δείξει και να περιγράψει σε τι κατάσταση βρίσκονται σήμερα τα «κτίρια υποδοχής». Έστω να αρθρώσουν δυο λέξεις για την έλλειψη σχολείου. Ούτε καν αυτό…

Αλλά πού τέτοια ευαισθησία για τους ταλαίπωρους Ρομά, όταν όλη έχει εξαντληθεί στις «αστικές» συναυλίες του Μπρέγκοβιτς και στις ταινίες του Κουστουρίτσα. Και, στο κάτω–κάτω, καλοί οι Καιροί των Τσιγγάνων, αρκεί μόνο να μη «φυσάνε» προς τις περιοχές των… ανθρώπων. Όμως, κάπως έτσι δεν ξεκίνησε κάποτε και ένα άλλο «έργο» στην κεντρική Ευρώπη, για να καταλήξει στον μεγαλύτερο εφιάλτη της σύγχρονης ιστορίας της; Ήταν ή δεν ήταν και τότε οι τσιγγάνοι και οι ομοφυλόφιλοι αυτοί που στοχοποιήθηκαν πρώτοι στην ναζιστική Γερμανία;

Πείτε με όπως θέλετε, χαρακτηρίστε με ακόμη και «συνομωσιολόγο», αλλά εγώ το πείραμα εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας το βλέπω ολοκάθαρα μπροστά μου. Και τα τελευταία (μνημονιακά) χρόνια, με τη βούλα και την συνεπικουρία της κρατικής εξουσίας. Θεσμικής και μιντιακής.