ΠΑΡΩΔ(Ε)ΙΑ

Όταν και στα «ευκολάκια» ακόμη, καταφέρνεις και τα κάνεις μαντάρα –και μάλιστα με «θεματικό επικεφαλής» σε αυτά, το καλύτερό σου… χαρτί– τότε, ζήτω που καήκαμε στα δύσκολα και τα απαιτητικά.

Ναι, για τα «κατορθώματα» της διοίκησης Τσανάκα ο λόγος και για τα «επιτεύγματά» της στους δύο κορυφαίους πολιτιστικούς και πνευματικούς θεσμούς της πόλης: Το ΔΗΠΕΘΕ και το Δημοτικό Ωδείο. Κι αν για τα όσο φαιδρά και ευτράπελα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στο ΔΗΠΕΘΕ μπορούν να εκληφθούν και ως ένα δείγμα ελαφράδας και… θεατρικής ανεμελιάς –με κορυφαίο, προς το παρόν, αυτό της «τραγωδού» Τσανάκα να απαγγέλει… Πολυδούρη!– στα άλλα όμως γεγονότα που έχουν «σκάσει» στο Δημοτικό Ωδείο, μαρτυρούν μία πιο «σκοτεινή» –ενίοτε και κουτοπόνηρη–πολιτική επιλογή. Συνυφασμένη προφανώς και με τη δεξιόστροφη λογική που διέπει την (μάλλον διαχρονική) θεωρία των «δικών μας παιδιών».

Κεντρικό πρόσωπο αυτής της «εφαρμογής», δε μπορεί να είναι άλλο από αυτό του Αντιδημάρχου Πολιτισμού, οι τακτικές του οποίου ελάχιστη (έως ουδεμία) σχέση έχουν με τα όσα προμήνυαν οι αρχικές του θέσεις, ιδέες και προθέσεις. Κι αν με το ΔΗΠΕΘΕ κατάφερε διά της σιωπής του να «καταπιεί» ανώδυνα ό,τι πιο αφόρητο και γραφικό θα μπορούσε να μας συμβεί εκεί, τώρα με το Δημοτικό Ωδείο, εμπράκτως πια και με πρόσχημα την «πλαδαρή νομιμότητα» που διέπει τον τρόπο με τον οποίο ανανεώνονται κάθε χρόνο οι συμβάσεις των καθηγητών του Δημοτικού Ωδείου, υπονομεύει, άκομψα και ερασιτεχνικά, τη γονιμότητα του κορυφαίου «πολιτιστικού παραδείγματος» της πόλης. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δημιουργική του συνοχή και συνέχεια.

Με τα όσα μέχρι τώρα καταγράφονται από το ρεπορτάζ (και από τα «παραθυράκια» αυτού), ο κύριος Λυχούνας –και, κατ’ επέκταση, και ο «αντ’ αυτού» πρόεδρος του Δημοτικού Ωδείου– όχι μόνο μετακινεί τη «πολιτική πράξη» στα γραφειοκρατικά αδιέξοδα μιας τάχαμου δήθεν «διαδικαστικής καθαρότητας», αλλά διά μέσου αυτής ακυρώνει και ένα μεγάλο μέρος από τα τεκμήρια της… θεσμικής του αθωότητας. Παράδειγμα μέγα και τρανό; Η απίθανη δήλωση–φωτογραφία ότι για την επιλογή του Καλλιτεχνικού Διευθυντή θα προταχθεί για λόγους… οικονομίας, το στοιχείο της εντοπιότητας… Όπερ εις την καλλιτεχνικήν μεταφραζόμενο: Κορίνα Βουγιούκα!

Και επειδή ούτε χθεσινοί ήμαστε, ούτε (πολύ περισσότερο) αφελείς και χάφτες, διόλου δεν παραβλέπουμε και δεν υποτιμούμε το γεγονός ότι, ταυτόχρονα με τις παραπάνω εξελίξεις, κυκλοφόρησε έντονα και η φήμη της αποχώρησης της κυρίας Βουγιούκα από την θέση που κατείχε στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. 

Το τι σημαίνει «εντοπιότητα» για θέσεις που αφορούν στην καλλιτεχνική διεύθυνση και παραγωγή ενός θεσμικού φορέα, είναι κάτι που αδυνατώ να κατανοήσω, άρα και να αποδεχτώ. Εξ άλλου, η λαϊκίστικη αντίληψη με τα «καβαλιωτάκια», όχι μόνο δεν αποτελεί «άποψη», αλλά είναι διπλά επιζήμια όταν χρησιμοποιείται προς άγραν «πελατείας» και «επενδύεται» επί ενός παρωχημένου και οπισθοδρομικού τοπικισμού.

Αυτήν τη στιγμή, και πέρα από τις οδυνηρές παρενέργειες που μπορεί να επιφέρουν τα «υπαρξιακά καμώματα» της δημοτικής αρχής στην ομαλή λειτουργία του Δημοτικού Ωδείου, αποδεικνύεται με τον πιο εμφαντικό τρόπο η διάσταση και η ανακολουθία ανάμεσα στα «προεκλογικά λόγια» και τις μετεκλογικές επιλογές. Και κάπως έτσι, όλα εκείνα τα εύμορφα και ευφάνταστα περί «συνέχειας», αποδεικνύονται κούφια λόγια και ευκαιριακές μαλαγανιές.

Και για να μην ξεχνιόμαστε, είμαστε ακόμη στην αρχή. Τα «ωραιότερα» είναι μπροστά μας.