ΚΚΕ ΜΕ ΚΟΜΠΛΕΞ

Όσοι είχατε τη δύναμη, το κουράγιο και την υπομονή (ή και το βίτσιο) να παρακολουθήσετε τον κοινοβουλευτικό διάλογο που «προκάλεσε» η «διάθεση» της κυβέρνησης για ψήφο εμπιστοσύνης, θα διαπιστώσατε (λίγο–πολύ) το πόσο χαμηλά έχει πέσει πλέον το επίπεδο της αντιπαράθεσης και το πόσο αυτό έχει να κάνει με τη συνεχιζόμενη παρακμή του πολιτικού λόγου. Δυστυχώς, ήταν τόσο λίγα τα «εκλεκτά παραδείγματα» (ένθεν, κακείθεν) που σε καμία περίπτωση δε μπορούν να αντιστρέψουν το αφόρητο κλίμα που παράγει η μετριότητα των Ελλήνων βουλευτών. Και κάπως έτσι, «έσβησαν» κι αυτά μέσα στη συνολική σαβούρα…

Πέραν τούτων, αν κάτι θα μπορούσα να ξεχωρίσω από ολόκληρο το τριήμερο, αυτό θα ήταν η στάση του ΚΚΕ και η «ιδεολογική αγωνία» των εισηγητών του να θεμελιώσουν τον αντισυριζικό τους (και μόνον αυτόν) λόγο με επιχειρήματα που, όχι μόνον αποτελούν μνημείο εμπάθειας και αφορισμών, αλλά υπονομεύουν ευθέως και τα δικά τους «θεωρητικά κεφάλαια». Επ’ αυτών, τα «ρέστα» τους έδωσαν η Αλέκα Παπαρήγα και ο Θανάσης Παφίλης. Τα παραδείγματα που ακολουθούν (με τη βοήθεια του φίλτατου Νίκου Σαραντάκου) είναι ενδεικτικά της συγχύσεως και της αντι–οπορτουνιστικής παραζάλης που διαπερνά τη νέα κομματική γραμμή.

Στην ομιλίας της, η πρώην Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ «έθεσε» ένα θέμα ορολογίας, επιδιώκοντας να «πάρει αποστάσεις» από τον όρο «ανθρωπιστική κρίση» για έναν και μοναδικό λόγο! Επειδή κατά κόρον χρησιμοποιούν οι «βασικοί της αντίπαλοι» και που (ως γνωστόν) δεν είναι άλλοι από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Είπε (κατά λέξη και με… κομπιάσματα) η κυρία Παπαρήγα: αμφισβητούμε τον όρο γιατί αυτός ο όρος είναι… πού τον βρήκατε αυτόν τον όρο δεν ξέρω, αλλά εν πάση περιπτώσει, εντάξει… δεν είναι και ο Λαλιώτης εδώ να μας φτιάχνει καινούργιους όρους…

Καλό το χιουμοράκι και η ειρωνεία –αν και τα δύο απαιτούν τάλαντο για να είναι ευφυή και διεισδυτικά– αλλά μάλλον η συντρόφισσα λογάριαζε χωρίς τους… ξενοδόχους του Περισσού! Διότι αυτοί (και όχι ο Λαλιώτης, εικάζω) ήταν που τον Οκτώβριο του 2011 είχαν «κρεμάσει» τίτλο στον Ριζοσπάστη το: Ανθρωπιστική Κρίση στη Σύρτη και οι ίδιοι (πάνω–κάτω) αυτοί που πριν λίγο καιρό (και συγκεκριμένα στις 20 του περασμένου μήνα) που έγραφαν για την ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα.

Να πω ότι διέλαθαν της προσοχής της τα κείμενα του Ριζοσπάστη; Ή μήπως να με «βάλει» να σκεφτώ τα χειρότερα; Ότι πολύ πιθανόν, οι συντάκτες των δύο αυτών άρθρων να έχουν την ίδια τύχη με εκείνη που είχε και ο άλλος που «τόλμησε» να γράψει τον Ιούνιο του 2012 το «εκτός γραμμής»: στην Ελλάδα συντελείται απ’ άκρη σ’ άκρη μια ανθρωπιστική κρίση… Να πάρουν δηλαδή κι αυτοί το δρόμο που πήρε ο… Μπογιόπουλος.

Ο σύντροφος Παφίλης το πήγε ακόμη παραπέρα αφήνοντας (ακροθιγώς) να εννοηθεί ότι άλλο Αριστερά και άλλο ΚΚΕ, «παίζοντας» κι αυτός με όρους που –ένεκα της χρήσης τους από Συριζαίους– δαιμονοποιούνται και απορρίπτονται χωρίς δεύτερη κουβέντα (για σκέψη ούτε λόγος).

Εντάξει, μπορεί αυτός να μην τόλμησε να υποστηρίξει αυτά που κάποιος «σοφός» από το «ιερατείο» έγραψε πριν από καιρό ότι: ο όρος Αριστερά δεν υπήρχε πριν από την ίδρυση της ΕΔΑ το 1951 (!!!), αλλά ας μην προτρέχουμε. Όλα έχουν τον χρόνο τους.

Αρκεί να… ωριμάσουν.