ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ!

Μεγάλωσα μαζί με την Αυγή και τη θυμάμαι από τα γεννοφάσκια μου. Πάντα στα χέρια των δικών μου. Πότε απλωμένη διάπλατα για τις ανάγκες των οικογενειακών αναγνώσεων, πότε καλά κρυμμένη κάτω από τις μασχάλες των παλιών ΕΔΑϊτών για να μη δίνει στόχο στους ασφαλίτες και τους… καλοπροαίρετους και πότε «εκτεθειμένη» σε κοινή θέα από τους τολμηρούς Λαμπράκηδες που, μέσα στα ωραία τους νιάτα, αψηφούσαν τρόμους και διώξεις. Στα χρόνια της δικτατορίας, όσα φύλλα είχαν απομείνει, «φιλοξενήθηκαν» μαζί με το υπόλοιπο «ανατρεπτικό υλικό» στο υπόγειο του σπιτιού. Καλά φυλαγμένα σε ένα προσφυγικό μπαούλο που μύριζε λούστρο και ναφθαλίνη. Μέχρι που μια μέρα άνοιξαν οι ουρανοί και το νερό που κατέβαινε ποτάμι από τα βράχια του Προφήτη Ηλία, τα διέλυσε όλα.

Στη μεταπολίτευση, η «σύγκρουσή» της με τον Ριζοσπάστη ήταν επώδυνη και βασανιστική. Η δε ταύτισή της με το ΚΚΕ Εσωτερικού, η κύρια αιτία που συρρίκνωσε την κυκλοφορία της στα εκλογικά όρια του κόμματος που «ετάχθη» να εκπροσωπεί.

Την αγόραζα αραιά και που, αναθερμαίνοντας κατά κάποιον τρόπο μία «σχέση» που δεν έλεγε να αποφορτιστεί. Την κρατούσα με σεβασμό και τη διάβαζα με «πίστη αιρετικού». Τι κι αν «έπρεπε» να διαφωνώ και να «κρατάω αποστάσεις» από τα γραφόμενά της. Η Αυγούλα –γλυκύτατο υποκοριστικό των σεβάσμιων αριστερών– κρατούσε ακόμη κάτι από τη «μαγεία» της. Αφήστε που, ώρες–ώρες, μου «έφερνε» κι εκείνη τη μυρουδιά από το λούστρο και τη ναφθαλίνη…

Στις μέρες μας, η Αυγή εξακολουθεί να είναι μία κομματική εφημερίδα, αλλά με την «πολυτέλεια» να διατηρεί την ίδια «δημοκρατική χαλαρότητα» του ιδεολογικού χώρου που εκφράζει. Και ως τέτοια, είναι και ένα μοναδικό παράδειγμα «οργάνου» με διάθεση «ανοιχτοσιάς», πλουραλισμού και ανοχής της διαφορετικής γνώμης.

Να όμως που προχθές ήρθε αυτό το «κόψιμο» του κειμένου του Βιβλιοθηκάριου για να αλλάξει εντελώς την… καλή ατμόσφαιρα και να υπονομεύσει μια «συλλογική κατάκτηση» δεκαετιών. Κι επειδή η «δικαιολογία» της απόρριψης μοιάζει να είναι βασισμένη επάνω σε έναν παλιομοδίτικο «κομματικό πατριωτισμό», την κάνει (εκτός από εξοργιστική) και πολλαπλά επικίνδυνη.

Δε θέλω να μπω στην ουσία του κειμένου, διότι αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το επίδικο. Με ένα κείμενο, κάπου θα συμφωνείς και κάπου θα διαφωνείς. Άλλοτε θα ταυτίζεσαι με το περιεχόμενό του και άλλοτε όχι. Κι αυτό γιατί ο σεβασμός στην «αντίθετη άποψη» (ως κατάκτηση πια) είναι «νόμος» απαράβατος για τον πολιτικό διάλογο που πρεσβεύει η Αριστερά και αναπόσπαστο μέρος του πολιτικού της πολιτισμού. Οπότε, η «διατάραξη» μιας τέτοιας «ισορροπίας» –και μάλιστα σε ένα κείμενο «χαμηλού ιδεολογικού κόστους»– μόνον ως «βαρύ ατόπημα» μπορεί να λογισθεί, ειδικά όταν ο έχων την «επιστασία της ύλης» μετατρέπεται σε «δήμιο» της δημόσιας γνώμης. Πόσο μάλλον όταν είναι αυτός ο ίδιος που καθημερινά πλειοδοτεί σε «δημοκρατικές ευαισθησίες» και «δικαιώματα λόγου». Και θέλει να λέγεται και… Αριστερός!

Για όσες και όσους ενδιαφέρονται, το επίμαχο κείμενο βρίσκεται στη διεύθυνση: 

http://vivliothekarios.blogspot.gr/2014/10/blog-post.html