ΟΛΙΣΘΗΜΑ ΜΕΓΑ!

Υπήρξε θέμα με απεργία στο Κόκκινο. Εννέα τεχνικούς έχουμε εδώ οι οποίοι αποφάσισαν να κλείσουν το Κόκκινο και βεβαίως αποφασίσαμε να προωθηθεί η πληρωμή αυτών, εκβιαστικό ήτανε, οπότε πληρώθηκαν οι εννέα τεχνικοί και το Κόκκινο δεν έκλεισε. Και δεν πληρώθηκαν οι άλλοι. Αυτή είναι μία αντίληψη που έχουν οι τεχνικοί και έπρεπε να το κάνουμε ή έπρεπε να πάμε σε μία τέτοια σύγκρουση. Επειδή ρωτούν γενικώς τι γίνεται, ξέρετε ότι υπάρχει ένα μεγάλο θέμα με τη ρευστότητα και φαντάζομαι ότι το σωματείο τους έκρινε ότι στη κατάλληλη στιγμή, πάνω στην επερώτηση στη Βουλή, θα έπρεπε να υπάρχει ένα θέμα… Είμαστε ενάμιση μήνα «μέσα» και οι τεχνικοί είναι ένα μήνα «μέσα». Μέχρι τις 15 θα προπληρωθούν και τον άλλον μήνα, είναι μπροστά απ’ όλους… Η εργατική τάξη πρέπει να προηγείται όπως καταλαβαίνετε. Έτσι κι αλλιώς. Εβδομήντα δουλεύουν εδώ, οι εννέα πληρώθηκαν οι άλλοι κοιτούν. Εκβιασμό δεν το λες, αλλά το λες ρε παιδί μου. Πώς να το πω… Θυμάμαι βέβαια ότι οι τεχνικοί είχαν κάνει πολλές απεργίες στον 902 όταν ήταν απλήρωτοι εννιά μήνες απλήρωτοι. Είναι ακριβώς ίδια αντίληψη. Εκβιασμός ήτανε και ο ομιλών υπέκυψε…

Ποιος είναι ο «ομιλών που υπέκυψε»; Ως γνωστόν, ο διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού Στο Κόκκινο Κώστας Αρβανίτης! Κι επειδή κάτι τέτοια δεν είναι για να τα προσπερνάς (πόσο μάλλον να αδιαφορείς), έχουμε και λέμε:

Ένα: μετά από όλα αυτά τα κατάπτυστα, ο κύριος Αρβανίτης θα έπρεπε ήδη να έχει αποπεμφθεί από τη θέση που του εμπιστεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο για την «τάξη των ιδεολογικών πραγμάτων», αλλά για να δοθεί στην κοινωνία η πιο σαφής πολιτική (και ουχί συμβολική) απάντηση, καθότι και κόμμα που τα θεωρητικά του πλαίσια το ορίζουν ως «ριζοσπαστικά αριστερό». Το ότι κανείς δεν «ίδρωσε» για τα περαιτέρω, μεταφέρει το πρόβλημα κατευθείαν στην ίδια την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Δύο: ο κύριος Αρβανίτης δεν ελέγχεται μόνο για την λέξη «εκβιασμός». Το μεγάλο του ατόπημα είναι που χρησιμοποίησε με τον πιο χυδαίο τρόπο τους κανόνες του «κοινωνικού αυτοματισμού», τοποθετώντας τους εργαζόμενους σε «κάστες» προνομιούχων και μη προνομιούχων, διαταράσσοντας τις εργασιακές τους σχέσεις και δημιουργώντας ανάμεσά τους κλίμα διχασμού και καχυποψίας.

Τρία: οι άστοχες συγκρίσεις με τον 902, πέρα από την αμηχανία τους, δηλώνουν και ακύρωση των όσων κατά καιρούς ο ίδιος ισχυρίζονταν για τις «δίκαιες διεκδικήσεις» των εκεί απεργών. Για να μην πάω και στα της ΕΡΤ.

Τέσσερα: επειδή δεν είμαι από αυτούς «τους παλιούς κομμουνιστές» που έλεγαν να πετάξουμε τα νερά, αλλά προσοχή στο μωρό (επικός επίλογος σε «αθωωτικό άρθρο» στο Left.gr), τονίζω ετούτο: ουαί κι αλίμονο αν η Αριστερά πάει να διαχειριστεί το μέλλον του τόπου με… μωρά. Δε θα την ξεπλένει κανείς και με τίποτε!

Πέντε: εν μέσω σύγχυσης ή αφέλειας, ο κύριος Αρβανίτης «αποκαλύπτει» ότι υπάρχει πρόβλημα ρευστότητας στο Κόκκινο, με αποτέλεσμα η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων (δηλαδή όλοι αυτοί που δεν… εκβιάζουν), να είναι για μήνες απλήρωτοι. Και ρωτάω (μέχρι… λαϊκισμού): ποιος ο λόγος να επεκταθεί η εμβέλεια του σταθμού με «τοπικά παραρτήματα» όταν δεν έχεις λύσει το βασικό (βασικότατο) κεντρικό σου πρόβλημα; Ελαφράδα; Απερισκεψία; Και πότε όλα αυτά; Με τον νέο νόμο που η επιχορήγηση των κομμάτων (από την οποία προσδοκάται και η οικονομική ανακούφιση του σταθμού) θα είναι μειωμένη κατά 50%;

Έξι: εκτός από το περιεχόμενο της δήλωσης, αυτό που ενόχλησε περισσότερο, ήταν το… ύφος! Αταίριαστο πέρα για πέρα από κάθε έννοια «αριστερής ηθικής» και εν δυνάμει επικίνδυνο αν δεν τιθασευτεί εν τη γενέσει του.

Τέλος, αντιγράφω ευρηματικό σχόλιο που τα «λέει» όλα: όταν την απεργία τη θεωρείς εκβιασμό, το βιασμό εύκολα μπορείς να τον θεωρήσεις και ερωτική πράξη. 

Ειδικά όταν γίνεται από εργοδότη…