ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΚΕ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕ ΓΙΑ ΤΗΝ... ΑΛΛΑΓΗ

Το βράδυ της 18^ης Οκτωβρίου του 1981, καθόμασταν αποκαμωμένοι στα γραφεία της ΕΣΑΚ*, στην οδό Αμύντα, ακούγοντας τον ήχο από τα επινίκια κορναρίσματα να «κατεβαίνει» ορμητικός από τις συνοικίες και να γεμίζει τους κεντρικούς δρόμους και την πλατεία Ελευθερίας. Τα πρώτα πανηγύρια είχαν ήδη στηθεί, οι σημαίες ανέμιζαν θριαμβευτικά, τα συνθήματα υπενθύμιζαν τον στόχο: Λαός–ΠΑΣΟΚ στην Εξουσία…

Τα αισθήματα των συντρόφων είχαν μουδιάσει από ώρα. Αμίλητοι και σκυθρωποί άκουγαν ψυχρά τα αποτελέσματα από το ραδιόφωνο, απελευθερώνοντας από τα στήθια τους τα βαριά χαρμάνια από τα άφιλτρα Καρέλια και τον Άσσο. Μερικών τα μάτια είχαν πάρει μέσα τους εκείνη τη χλωμή υγρασία της πίκρας, την οποία μάταια προσπαθούσαν να στεγνώσουν στον αέρα που φυσούσε έξω στο στενό μπαλκόνι. Λίγες μόνο βαθιές ανάσες για να καταλαγιάσουν οι σφυγμοί και ύστερα πάλι ο κόμπος και η απογοήτευση. Το όνειρο του 17% είχε πετάξει από νωρίς.

Ήταν κουρασμένοι και ηττημένοι. Οι περισσότεροι είχαν πιστέψει ότι το Κόμμα θα μπορούσε να περάσει στη δεύτερη κατανομή και να «σπάσει» την αυτοδυναμία του νικητή. Να γίνει «συμμέτοχο των ευθυνών». Να αποκτήσει ρόλο. Κι έτσι, μπολιασμένοι σε μία νέα πίστη, σαν έτοιμοι από καιρό, θαρραλέοι και αθώοι μαζί, ρίχτηκαν στη μάχη των εκλογών. Πού καιρός να σκεφτούν ότι αν ο ευφυής Φλωράκης δεν εφεύρισκε τον στόχο του 17%, θα τους είχε καταπιεί το «πράσινο ποτάμι»…

Και τότε, σαν κάτι να έγινε, σαν κάποιο μήνυμα να ήρθε από μακριά και δόθηκε το σύνθημα: να πάμε κι εμείς να πανηγυρίσουμε, σύντροφοι. Η νίκη απόψε είναι του λαού… Παγώσαμε, γιατί εμείς άλλα βλέπαμε και (πιο πολύ) άλλα διαισθανόμασταν. Δεν ήταν δική μας εκείνη η χαρά. Δεν είχαμε καμία σχέση μαζί της. Ξένη μάς ήταν και άγνωστη. Αφήστε που τη φοβόμασταν και λίγο.

Δεν πήγαμε. Ο Αβραάμ, ο Περικλής κι εγώ ανεβήκαμε την Ομονοίας, κόντρα στη ροή του πλήθους που συνέρρεε αλαλάζοντας το Απόψε Πεθαίνει η Δεξιά… Αποτραβηχτήκαμε στη γωνία του Κομποχόλη, παρατηρώντας αυτό που έρχεται. Κάτι πήγαμε να πούμε αλλά δεν έβγαινε λέξη. Μιλιά καμιά. Και θα ήταν ίσως η πρώτη φορά που συμβιβάστηκα τόσο γρήγορα με τη σιωπή…

Την επομένη, ο Ριζοσπάστης κυκλοφόρησε με τίτλο: Συντριπτική πλειοψηφία των δημοκρατικών δυνάμεων. Το ΚΚΕ ενίσχυσε τις θέσεις του σ’ ολόκληρη τη χώρα. ΜΕΓΑΛΗ ΝΙΚΗ. Σαφής λαϊκή εντολή για ουσιαστική αλλαγή. Ξέσπασμα χαράς του λαού.

Τι κι αν εμένα με «κυνηγάει» ακόμη εκείνη η νύχτα. Τι κι αν οι σύντροφοι σκορπίσαμε από ‘δω κι από κει. Τώρα πια αξία έχουν οι συνειρμοί και τα συμπεράσματα.

*Η ΕΣΑΚ ήταν τότε η συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ που, συγκρινόμενη με τα σημερινά ιδεολογικά δεδομένα, το ΠΑΜΕ θα μπορούσε άνετα να την χαρακτηρίσει ως… οπορτουνιστική και ρεβιζιονιστική. Κάτι σαν ΣΥΡΙΖΑ ας πούμε!