ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ

Με επιστολή του, ο τέως δήμαρχος Κωστής Σιμιτσής απαντάει στα όσα του «καταμαρτυρούσα» στο κείμενο της περασμένης Τρίτης (14.10), ως συνέχεια ενός διαλόγου που «άνοιξε» ο ίδιος για το ζήτημα του Εθελοντισμού, με την κριτική που άσκησε δημόσια στη διοίκηση του δήμου και στις άλλες (πλην Λαϊκής Συσπείρωσης) παρατάξεις του Δημοτικού Συμβουλίου. Μου γράφει:

Αγαπητέ Μπάμπη,

Για τα αγαθά του εθελοντισμού ας μη μιλήσουμε. Άλλωστε κι εσύ τον εξαίρεις και τον επαινείς. Επειδή όμως ειδικεύεσαι στην τεχνική του “μια στο καρφί και μια στο πέταλο”, καταλήγεις πως είναι ύποπτος εν τέλει για “ομηρεία” και “συστράτευση των ανέμελων εθελοντών” στο νεοελληνικό όραμα της κατάληψης κάποιου “αμειβόμενου πόστου”. Και με απαράμιλλη μαεστρία φτάνεις για μια ακόμη φορά στο καταδικαστικό συμπέρασμα πως είναι προτιμότερος ο “ωμά ρεαλιστικός” τρόπος της κ. Τσανάκα από τον “γεμάτο επικοινωνιακό τακτ” δικό μου, που είναι πιο “ύπουλος και υποχθόνιος”.

Ευχαριστώ για τις συγκρίσεις. Μου θυμίζουν ότι προεκλογικά και επί δύο μήνες ασχολιόσουν μόνο με την αφεντιά μου μέρα παρά μέρα. Μεγάλη μου τιμή! Και μεγάλη μου χαρά που συνεχίζω να σε απασχολώ (και να τρομάζω κάποιους...).

Όμως το κακό παρατράβηξε. Δεν είναι πια ασήμαντη γραφικότητα αλλά χοντρή και ασύστολη παραχάραξη περιβεβλημένη με την ασάφεια της “άποψης” και την επίπλαστη αυθεντικότητα του “αριστερού φρονήματος”. Σε παρακαλώ λοιπόν να πάψεις τις ακυριολεξίες και να ξεκαθαρίσεις τι και ποιους ακριβώς εννοείς. Τον εθελοντή Σταύρο Εμμανουηλίδη που καθαρίζει τις ακτές; Τα παιδιά της “Νεολαίας Εθελοντισμού”, που συμμετέχουν σε δραστηριότητες του Δήμου, όπως είναι το Φεστιβάλ Φιλίππων ή το Airshow; Τους πολιτιστικούς συλλόγους και τα μέλη τους; Τους αιμοδότες; Την “Πνοή”; Τους μηχανικούς του ΤΕΕ και τους γεωτέχνες του ΓΕΩΤΕΕ, που πρόσφεραν παντοιοτρόπως και ουκ ολίγες φορές στον Δήμο; Τους ομιλητές στις εκδηλώσεις των 100χρονων;

Αγαπητέ Κωστή,

Οφείλω εξ αρχής να επισημάνω ότι εκτιμώ ιδιαίτερα τη δημοκρατική σου τόλμη και ευαισθησία να απαντάς σε δημοσιεύματα και να εκθέτεις δημόσια τις απόψεις σου επ’ αυτών, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι μία τέτοια «συνήθεια» έχει και τις ανάλογες πολιτικές συνέπειες. Κάτι που ομολογώ σε ξεχωρίζει από πολλούς συναδέλφους σου οι οποίοι αρέσκονται στο «κρυφτούλι» και το «δε βαριέσαι». Και ο νοών νοείτω… Στα επί του κειμένου σου όμως:

Τα δικά μου «εθελοντικά πρότυπα» τα έχω περιγράψει επανειλημμένως και μάλιστα σε χρόνο που το θέμα δε βρίσκονταν στην πολιτική επικαιρότητα της πόλης. Με δεδομένο ότι έχω «φάει» δεκαετίες ολόκληρες σε συμβούλια Συλλόγων μού είναι πολύ εύκολο να ταυτιστώ και με πολλές από τις δικές σου αναφορές. Τις θεωρώ αυτονόητες, όπως αυτονόητο θεωρώ και το ανιδιοτελές της προσφοράς για να μπορεί κάποιος ή κάποιοι να συμπεριληφθούν στη χορεία των εθελοντών. Και εννοείται πως το τελευταίο παραμένει όρος αδιαπραγμάτευτος για την… αξιολόγηση. Ως εκ τούτου, αδυνατώ να κατανοήσω την αιχμή για το «καρφί» και το «πέταλο». Πόσο πιο ξεκάθαρα πια;

Και για την πλήρη αποσαφήνιση: την τελευταία δεκαετία, απέναντι (και παράλληλα) σε αυτήν την ανόθευτη από προσωπικά συμφέροντα κοινωνική προσφορά, έχει αναπτυχθεί και ένας «τύπος εθελοντισμού» που παραβιάζει σε μεγάλο βαθμό τα όρια της επικουρικής προσφοράς, αφού καταλαμβάνει χώρο που, υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε να καλύπτεται από έμμισθους εργαζόμενος. Σε αυτό το «εργασιακό μοντελοτρυπάκι» (στο οποίο μάλιστα οι επιτήδειοι προσδίδουν και χαρακτήρα «ιδανικού») έχουν «ενδώσει» εκατοντάδες κρατικοί και αυτοδιοικητικοί φορείς, καλύπτοντας με αυτόν τον τρόπο τις λειτουργικές τους αδυναμίες και τα οργανωτικά τους αδιέξοδα. Παραδόξως πώς, οι «εθελοντές» αυτής της κλίμακας, έχουν –κατά το μάλλον ή ήττον– πολιτική και ιδεολογική ταύτιση με τους «συνεργαζόμενους» παράγοντες και, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, τυγχάνει να είναι και άνεργοι. Και ρωτάω: πόση αθωότητα άραγε να κρύβεται πίσω από αυτήν τη σχέση;

Και μιας και αναφέρθηκαν παραδείγματα (και με δεδομένη, τολμώ να το πω, τη μεγάλη μου εμπειρία από τέτοιες διοργανώσεις) ποτέ δεν κατάλαβα την ανάγκη ύπαρξης εθελοντικής ομάδας για το Φεστιβάλ, όπως και ποτέ δε διαπίστωσα κάτι που να με κάνει «θαυμαστή» της δράσης της Νεολαίας Εθελοντισμού.

Διαμαρτύρεσαι για τις συγκρίσεις, αλλά αυτές, καλέ μου Κωστή, είναι αναπόφευκτες στην πολιτική. Προφανώς σε ενόχλησε ότι θεωρώ πιο επικίνδυνες τις δικές σου επικοινωνιακές πρακτικές (αυτές με το «τακτ») από τις άλλες (τις «άγαρμπες») που χρησιμοποιεί η σημερινή διοίκηση. Έτσι είναι. Πάντα προτιμούσα τους αυθεντικούς «αντιπάλους». Ειδικά όταν «εκφράζονται» και σε πιο… μπρουτάλ τόνους. Κι αυτό γιατί ανέκαθεν με τρόμαζαν οι δηθενιές. Πόσο μάλλον όταν ήταν και… χρωματιστές!

Τέλος, βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να σε ενημερώσω ότι προεκλογικά δεν ασχολιόμουν «μέρα παρά μέρα» μαζί σου. Μπορεί να σε βόλευε (ή και να το… γούσταρες) κάτι τέτοιο, αλλά… δεν. Συμβουλευόμενος το αρχείο μου, διαπίστωσα ότι: στο διάστημα από τον Απρίλιο μέχρι και το Μάιο (πάει να πει σε κάτι παραπάνω από 45 κείμενα), τα 5 μόνο αναφέρονταν σε εσένα. Πρόσθεσε δε ότι: 3 είχαν ως «τιμώμενο πρόσωπο» τον Βαγγέλη Παππά, άλλα τόσα τον Μάκη Παπαδόπουλο, 2 τον Άρη Βέρρο και 1 τη Δήμητρα Τσανάκα (η οποία γενικώς δεν έδινε και… αφορμές). Και λάβε υπ’ όψιν σου ότι εκείνο το διάστημα, ασκούσες και εξουσία. Αυτά για την τάξη των πραγμάτων.

Για όλα τα υπόλοιπα, εδώ είμαστε να τα λέμε.