ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ... ΕΠΙΦΥΛΑΞΕΙΣ

Τελικά, μια χαρά «εργασιακή φάμπρικα» έχει στηθεί γύρω από αυτό το βολικό κολπάκι του εθελοντισμού. Κι αφού στην αρχή κατάφεραν να «ψήσουν» την κοινή γνώμη για την αναγκαιότητά του και για το πόσο χρήσιμος και λειτουργικός είναι για την κοινωνία (ποιοι ξεχνάνε τι παιχνίδι είχε στηθεί με δαύτον στην Ολυμπιάδα της Αθήνας), έρχονται τώρα γλυκά–γλυκά να τον «πλασάρουν» και ως μοντέλο απασχόλησης. Ενίοτε ιδανικό και απαραίτητο.

Μικρή παρένθεση για απαραίτητες αποσαφηνίσεις: έχοντας ως «εθελοντικό πρότυπο» την τρισμέγιστη, ανιδιοτελή και ταπεινή προσφορά των ανθρώπων που συμμετέχουν καθημερινά στο Τραπέζι της Αγάπης και έχοντας «μεγαλώσει» δίπλα σε έναν Βασίλη Θεοδωρίδη, φρονώ ότι σε μεγάλο βαθμό μπορώ να ξεχωρίζω και την «ηθική του πράγματος». Οπότε, άλλο ο εθελοντής που «τάσσεται» και αφιερώνει τον πέραν της εργασίας του χρόνο για έναν σκοπό (πολλές φορές και ιερό) και άλλο αυτός ο οποίος «εκβιαστικά» καλείται να «υποδυθεί» τον «χρήσιμο» και τον «ευαίσθητο», αξιοποιώντας τον «ρόλο» του μόνο και μόνο για να βρει αύριο ένα μεροκάματο και μία δουλειά. Αυτό για να έχουμε και ένα μέτρο σύγκρισης. Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζω…

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θα θυμάστε εκείνη την «πρόταση–δόλωμα–λαγό» που είχε καταθέσει πέρυσι τέτοιον καιρό το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών και με την οποία, εμμέσως πλην σαφώς, νομιμοποιούνταν η ενός έτους άμισθη εργασία για τους νέους έως 24 ετών. Αν όμως την έχετε ακόμη κατά νου (που καλό θα ήταν), θα μπορέσετε ευκολότερα τώρα να αντιληφθείτε το σκοπό και την πονηρία της. Ποιο ήταν το… τυράκι εκείνης της «έμπνευσης»; Μα, η «απόκτηση εμπειρίας» αυτών που θα σπεύσουν να «επωφεληθούν» της πολύ σπουδαίας… ευεργεσίας, μιας και η «προθυμία» τους θα δώσει κίνητρο στις εταιρίες να τους προσλάβουν μετά το πέρας της… εθελοντικής τους προσφοράς. Στην ουσία όμως –και για να το σοβαρεύουμε– επρόκειτο για την πιο ακραία και κυνική εφαρμογή της έννοιας του εθελοντισμού.

Αν τώρα πούμε να προσαρμόσουμε αυτήν την «ιδέα» του εν λόγω Κέντρου και στα καθ’ ημάς, θα διαπιστώσουμε ότι ελάχιστα πλέον απέχει από τα «σχεδιάσματα» που έχει στο μυαλό της η νέα Δημοτική Αρχή.

Και εξηγώ: μέσα σε μία εβδομάδα, δύο κατηγορίες εργαζομένων (αυτές των καθηγητών του Δημοτικού Ωδείου και των γυμναστών του Κολυμβητηρίου) αντιμετωπίζονται από τη διοίκηση της κυρίας Τσανάκα, ωσάν να επρόκειτο για… ερυθροσταυρίτες ή μέλη αιμοδοτικού σωματείου! Λες και οι άνθρωποι είναι κάποιοι άνετοι και χαλαροί χομπίστες οι οποίοι δε ζουν από το μαθήματα που διδάσκουν και, ως εκ τούτου, αδιαφορούν και για τις συμβάσεις έργου και για τους μισθούς τους και κάνουν «αμάν» να… εθελοντιστούν. Οπότε, γιατί να μην τους ζητηθεί και μία μικρή… προσφορά, ενέχυρο ίσως και για μια προσδοκώμενη θέση.

Παραδόξως –και με δεδομένο ότι η «δεξιών προδιαγραφών» αντίληψη της Δημοτικής Αρχής βρίσκεται σε πλήρη στοίχιση με τις νεοφιλελεύθερες κυβερνητικές επιλογές– το ενδιαφέρον σε όλη αυτήν την ιστορία παύει να αφορά στους υπαίτιους της εφαρμογής της, ήγουν τους πολιτικούς φωστήρες της κυρίας Τσανάκα, και στρέφεται (άκουσον–άκουσον) στην ακατανόητη επιλογή της Συμπαράταξης Πολιτών! Ποια ήταν αυτή; Να νομιμοποιήσει διά των «επιφυλάξεων» της (πιο… κομψά δε γίνεται) ό,τι πιο ύπουλο και αταξικό έχει συλλάβει ο «μνημονιακός νους»!

Αν μη τι άλλο, ο Άρης Βέρρος οφείλει να εξηγήσει δημόσια τους λόγους που ώθησαν αυτόν και την παράταξή του να «στρογγυλέψει» το ιδεολογικό πλαίσιο που διέπει ένα τέτοιο μοντέλο εργασιακών σχέσεων. Και το κυριότερο; Να αποσαφηνίσει αν οι «επιφυλάξεις» του συμβαδίζουν και με τον προγραμματικό λόγο της Συμπαράταξης Πολιτών.

Υ.Γ.:

Πριν προλάβω να βάλω και την τελευταία τελεία στο παραπάνω κείμενο, «κατέφθασαν» στην εφημερίδα μας: μία επιστολή του Κωστή Σιμιτσή για το ίδιο θέμα (περί αυτής τη Δευτέρα), η απάντηση (κατά τη γνώμη μου, βερμπαλιστικά ασαφής) της Συμπαράταξης Πολιτών για τα όσα ισχυρίζεται ο πρώην δήμαρχος και, τέλος, οι (ευκαιρίας δοθείσης) αντισυριζικές απόψεις του Χρήστου Ποτόλια και της Λαϊκής Συσπείρωσης. Κοινώς, πήραν φωτιά τα… πληκτρολόγια.