ΤΟ ΧΑΛΙ ΜΑΣ ΤΟ ΜΑΥΡΟ

Θέλω να σου μιλήσω, θέλω να ‘μαι μαζί σου και να σε αποκοιμίσω, να ‘μαι η αναπνοή σου. Έτσι να με ακούσεις, μη μ’ αφήσεις να φύγω, μ’ έρωτα να με λούσεις… Ακούω το εξάχρονο κοριτσάκι να λιγώνεται μέσα στην καψούρα των στίχων. Απέναντί του έχουν στηθεί οι κριτές και ετοιμάζουν τη βαθμολογία. Η μικρή λικνίζεται στο ρυθμό της καψούρας. Πασαλειμμένη με τις πούδρες της φτήνιας. Ποζάρει σε στυλ πρωινάδικης κούκλας. Οι γονείς, λιωμένοι από τις επιδόσεις. Το κοινό ενθαρρύνει. Κάποιος συγκινείται. Μπορεί και να δακρύζει. Να ‘ναι ο Βαγγέλης Γερμανός;

Μπροστά μου η «πνευματική αντεπίθεση» του MEGA και η συνάμα η «διαγωνιστική απάντηση» στο The Voice. Μόνον που εδώ τα ηλικιακά όρια έχουν κατέβει σε οριακό επίπεδο. Παιδάκια του δημοτικού, από νωρίς στο κουρμπέτι της χυδαιότητας και του ανταγωνισμού. Προώθηση και προαγωγή με το άλλοθι του… καλλιτεχνίζειν. The Music School. Η ιδιωτική «μουσική» πρωτοβουλία αναλαμβάνει δράση, με θέα τα διαλυμένα Μουσικά Γυμνάσια και Λύκεια. Τα παραπαίοντα Δημοτικά Ωδεία. Κι ένα επτάχρονο να επιμένει: έχεις μεγάλο ταλέντο στα χείλη… Ο Γιώργος Θεοφάνους σε έκσταση. Πλήρης δικαίωση…

Και ο Λοβέρδος, εκεί. Να έχει παρατήσει τις οροθετικές και να κυνηγάει «παιδόφιλους» δασκάλους. Τι κι αν το αγαπημένο του κανάλι «βγάζει στο κλαρί» δεκάδες αγοράκια και κοριτσάκια με το πρόσχημα των… ταλαντούχων. Είναι, βλέπετε, και αυτή η «γονική συναίνεση» που οριοθετεί τους κανόνες. Που γίνεται το μέσο της «πρόωρης εκπόρνευσης». Και το «κοινωνικό διαβατήριο» για να σπαράξει ο πιτσιρικάς: πάλι με βρήκαν με το γκάζι ανοιχτό… Εδώ η Ευρυδίκη τρομάζει. Αλλά ναι, πολύ πειστικός…

Για να πω την αλήθεια, δε με ενοχλεί μόνο η «μουσική δυσωδία» που εκπέμπουν οι λαϊκοπόπ μπόμπες. Δεν είναι μόνον η βαρβαρότητα του «τηλεοπτικού πολιτισμού» που με «στραβώνει» και με αηδιάζει. Ούτε η μακροχρόνια ανακύκλωση της εφήμερης μπούρδας. Όταν πριν από καιρό βρέθηκα σε μία συναυλία παιδικής χορωδίας και άκουσα ένα μικρό να τραγουδάει θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής, έφριξα με την «επιπολαιότητα της διδασκαλίας» και ένιωσα παρόμοια απέχθεια και συντριβή. Κι αυτό γιατί η «καλλιτεχνική έκθεση» ενός παιδιού είναι μία εντελώς ξεχωριστή υπόθεση από το περιεχόμενο που αυτή προβάλλει και υπηρετεί. Και φυσικά, με τίποτε δε μπορεί να είναι θέμα προθέσεων («καλών» ή «κακών», αναλόγως), αλλά μόνο μέγιστης ευθύνης και σοβαρότητας. Έννοιες που έχουν χαθεί παντελώς από τη μιντιακή πιάτσα, η οποία πλέον λειτουργεί ανεξέλεγκτα και χωρίς κανένα αισθητικό και παιδαγωγικό πλαίσιο.

Τώρα πια και εις βάρος της πιο ακριβής αθωότητας…