ΟΙ "ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ" ΤΟΥ ΣΙΜΙΤΣΗ

Την περασμένη εβδομάδα και με αφορμή τα όσα «οραματίζεται» η νέα Δημοτική Αρχή για τον τρόπο λειτουργίας των φορέων που εκπροσωπεί, σηκώθηκε μέγας ντόρος και αχός για τον Εθελοντισμό και για το πώς ο καθένας από τους συμμετέχοντες στον εν λόγω διάλογο αντιλαμβάνεται και ορίζει το ρόλο του. Μεγάλο μέρος αυτού του «θορύβου» κατέλαβαν οι απόψεις του τέως δημάρχου, με την παράταξή του να σπεύδει (σε χρόνο ασυνήθιστο για τα δικά της δεδομένα) και να κατακεραυνώνει όλους εκείνους που ενέδωσαν (εμμέσως ή αμέσως) στη «χρήση» του εθελοντισμού υπό μορφή άμισθης εργασίας.

Θεωρητικά, ο κύριος Σιμιτσής είχε απόλυτο δίκαιο σε σχέση με το περιεχόμενο της ανακοίνωσής του και (ειλικρινά) κανέναν λόγο δε θα είχα να μη συνυπογράψω τα όσα με ιδιαίτερη έμφαση περιέγραφε σε αυτήν. Όμως, επειδή πίσω από τα «γραπτά» και τις «θεωρίες», υπάρχει η (σχεδόν) οχτάχρονη διοικητική του προϊστορία, μου είναι κομματάκι δύσκολο να την αγνοήσω. Πόσο μάλλον να την «ξεπλύνω» στο όνομα μιας «στιγμιαίας ταύτισης».

Προφανώς, ο «κατόπιν εορτής» ανανήψας εις τα σοσιαλιστικά ιδεώδη κύριος Σιμιτσής, λησμονεί ότι «σέρνει» πίσω του δεκάδες γεγονότα που τον συνδέουν «στενά» με τα διάφορα «είδη εθελοντισμού» και που όχι μόνο τον εκθέτουν πολιτικά, αλλά και «αναβαθμίζουν» έτι περισσότερο το «πλαίσιο της υποκρισίας» μέσα στο οποίο εδραίωσε το δικό του «παράδειγμα».

Βέβαια, θα ήταν πολύ βολικό για τον κύριο Σιμιτσή να βγει και να ισχυριστεί ότι επί των ημερών του, οι «εθελοντές» δεν «έτρωγαν» θέσεις εργαζομένων και δε χρησιμοποιούνταν ως άμισθο προσωπικό σε δημοτικές ανάγκες. Σωστό θα ήταν γιατί όντως δεν το «τράβηξε» μέχρις εκεί. Οι «δικοί του εθελοντές» είχαν μία αίσθηση «ανεμελιάς» και ένα «μπαγκράουντ προσφοράς» στα πρότυπα που καλλιέργησαν τα «Ολυμπιακά ιδεώδη» της… Γιάννας Αγγελοπούλου–Δασκαλάκη.

Όμως, ποιος άραγε μπορεί να «βάλει το χέρι του στη φωτιά» και να «ορκιστεί» ότι όλο εκείνο το «πλήθος της ανεργίας» δεν απέβλεπε στην εξυπηρέτηση των ατομικών του συμφερόντων και ότι δε χρησιμοποιούσε τον εθελοντισμό ως το αναγκαίο και απαραίτητο «όχημα» που θα του εξασφάλιζε μία «διαδρομή» σε αμειβόμενα πόστα; Και το κυριότερο: ποιος θα μπορέσει να πείσει τους «δύσπιστους» και τους «καχύποπτους» ότι μία τέτοια σχέση έκρυβε μέσα της τέτοια αθωότητα που απομάκρυνε κάθε δόλια σκέψη για… στρατούς και ομήρους;

Ναι. Ομολογώ ότι σε αντίθεση με τους σημερινούς, ο κύριος Σιμιτσής ήταν ιδιαίτερα «κομψός», «ευέλικτος» και «φινετσάτος» στο συγκεκριμένο θέμα και ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζονταν το «εθελοντικό υλικό», ήταν τέτοιος που δεν έδινε λαβές για πολιτικές αντεγκλήσεις. Τουναντίον! Ήταν τόσο άριστα περιτυλιγμένο από την δέουσα… γκλαμουριά, που το έκανε και «κοσμικό γεγονός». Αλλά, πείτε μου και εσείς: στο συνειδησιακό κομμάτι, τον ίδιο σκοπό δεν επιτύγχανε και ο ίδιος; Την ίδια κοινωνική αντίληψη δεν προσπαθούσε να μεταφέρει (και να παγιώσει) στην κοινή γνώμη; Την ίδια «νεοφιλελεύθερη φύση» δεν υπηρετούσε;

Και λέω: τελικά ποιος από τους δύο τρόπους είναι ο πιο ύπουλος και υποχθόνιος; Ο «ωμά ρεαλιστικός» της κυρίας Τσανάκα ή ο γεμάτος από «επικοινωνιακό τακτ» του κυρίου Σιμιτσή;