ΑΠΟ ΤΑ "ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ" ΣΤΑ... ΒΕΣΤΙΑΡΙΑ

Είναι πολύ λυπηρό (και συνάμα άκρως απογοητευτικό) να βλέπεις τον Χρήστο Γιανναρά να «σέρνεται» στις δημοσιογραφικές ποντικότρυπες του MEGA και να κάθεται να κουβεντιάζει με τα καθεστωτικά τρωκτικά του. Αυτός που μας «έθρεψε» τον νου και την ψυχή με το Καταφύγιο Ιδεών, το Ανθολόγημα Τεχνημάτων, το Πείνα Και Δίψα, το Πρόσωπο Και Ο Έρωτας... αυτός τώρα, να «φιλοσοφεί» με τους  Αναγνωστάκηδες και τους Οικονομέους. Σαν ένας άλλος Ράμφος στα «στασίδια» της καθ’ ημάς συμφοράς.

Όμως, χρόνια τώρα, το θέμα με τον Χρήστο Γιανναρά δεν είναι... επικοινωνιακό. Και δεν θα μπορούσε να είναι τέτοιο, ένεκα και της «εσωτερικής του τάξης». Αυτό που τον κάνει «ευάλωτο» και τον αφήνει «έκθετο», είναι η σταδιακή (άμα τι και ολισθηρή) υποχώρησή του από τη «αρετή» της Διάκρισης, με τον λόγο του και τις ερμηνείες του, να έχουν «εκτραπεί» σε έναν «εμμονικό ηθικισμό» που, στον δημόσιο πολιτικό λόγο, εκφράζεται και κοινοποιείται μέσα από ισοπεδωτικές μανιέρες κριτικής και ισχυρές δόσεις «ρομαντικού εθνικισμού».

Αυτόν τον Γιανναρά «αξιοποιούν» (και εκμεταλλεύονται) τα τετραπέρατα Μέσα. Τι κι αν ακόμη ο ίδιος δεν έχει υποστεί την «συστημική βλάβη» που υπέστη ο Στέλιος Ράμφος (προφανώς εδώ να είναι και θέμα «μεγεθών»). Τι κι αν ακόμη μπορεί να «καλύπτεται» πίσω από την γλωσσική του ευρωστία και τον ακαταπόνητο ερωτισμό του. Ήδη τα θεωρητικά του ξέφτια (ειδικά αυτή η «μανική» του αποστροφή προς την «νεωτερικότητα»), αρχίζουν από μόνα τους να τον ακυρώνουν και να τον αποδομούν.

Για να μην παρερμηνευτώ: με το Γιανναρά δεν τίθεται ζήτημα «συμφωνίας» ή «διαφωνίας» επί αυτών που εκφράζει. Οι καίριες και «ορθολογικές» διαφορές και ενστάσεις, έχουν τις αναφορές τους στην «φιλοσοφική διαχείριση» των αιτημάτων του. Στον τρόπο που «εδραιώνει» τα «σωτηριολογικά του ευρήματα». Πρωτίστως δε, με τις «ισοαποστασιακές φόρμες» που έχει επιλέξει για να στηρίξει τον «ύστερο κοινοτισμό» του.

Ατόφια παραδείγματα αυτών των προσεγγίσεων, ακούσαμε και στην εκπομπή του MEGA. Περίτεχνες ουδετερότητες, αποχρωματισμένα ιδεολογήματα, αδιάκριτοι συμψηφισμοί, εξωτικές ελληνοκεντρικότητες, αφελείς (έως επικίνδυνες) προτροπές για την ανάκτηση της «εθνικής μας αυτοεκτίμησης». Την τελευταία μάλιστα, με «οδηγό» και «παράδειγμα» τον... Βλαδιμήρ Πούτιν!   

Δυστυχώς (και αυτό το «δυστυχώς», θέλοντας και μη, μας αφορά και μας απασχολεί όλους), τα λόγια του τα ίδια, παραμένουν το ίδιο επίκαιρα και το ίδιο τραγικά όπως και τότε που πρωτογράφτηκαν. Με μία υποσημείωση: ότι τώρα μπορεί και να τον «συμπεριλαμβάνουν»: Οι λέξεις δεν αντιπροσωπεύουν πια τίποτε. Λειτουργούν σαν κρεμάστρες από όπου ο καθένας κρεμάει το δικό του κουστούμι...

Από προχθές κρεμασμένο και στο... βεστιάριο του MEGA.