ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΛΟΥΓΚΡΟΠΟΙΗΣΗ

Εντάξει. Το ότι ο Ηλίας Ψινάκης θα έστηνε το δικό του («κραγμένο») σόου στο δήμο του Μαραθώνα, ήταν φυσικό κι αναμενόμενο. Από τέτοια «ζει» και από τέτοια «θρέφεται» ο άνθρωπος. Γι’ αυτό, ούτε τα «μωρή» μας αιφνιδίασαν ούτε οι γαμήλιες ευχές για «εμάς τις ανύπαντρες» μας σόκαραν ούτε ο πολιτικός του πολιτισμός με τα «άσε μας ρε κουκλίτσα μας» (όπου «κουκλίτσα» ο πρώην δήμαρχος) μας έκαναν να κοκκινίσουμε. Αυτός είναι, αυτά θα λουστούμε.

Όμως –και για να πούμε και του στραβού το δίκαιο– ο Ψινάκης την προσωπική του αλήθεια «πουλάει» και με αυτήν την αυθεντική του «πραμάτεια» διαπραγματεύτηκε το δημαρχιακό αξίωμα με το διψασμένο για κλειδαρότρυπες και ξεκατινιάσματα πόπολο. Και εκ του αποτελέσματος, αυτή «εκτιμήθηκε» από τους ψηφοφόρους του και αυτήν «εμπιστεύτηκαν» για το μέλλον του τόπου τους. Το ότι κάτι τέτοιοι (χιλιάδες όμως) πολίτες έχουν και δικαίωμα ψήφου, είναι μία άλλη (πικρή) ιστορία που προς το παρόν (τουλάχιστον) προτείνω να την προσπεράσουμε…

Αυτό που είναι εντυπωσιακό (και μάλλον κάνει και τη «διαφορά») είναι ότι τα «σκέρτσα» και τα «καμώματα» του δήμαρχου Ψινάκη αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη διεισδυτικότητα στην «τηλεοπτική αρένα», μετατρέποντας τον λόγο και την αισθητική των «διασκεδαστών» και των μανατζαρέων σε πολιτικό αιτούμενο. Κι επειδή τα «ανάλαφρα» και τα «ανέμελα» απορροφούνται με μεγαλύτερη ευκολία (άμα τι και απόλαυση) απ’ ότι τα «σύνθετα» και τα «στενάχωρα», καταλαβαίνετε και το τι πάρτι γίνεται στις υψηλής (είναι αλήθεια) ακροαματικότητας πρωινές και μεσημεριανές εκπομπές των πάσης φύσεως… τρισευτυχισμένων ζαβών.

Θα μου πείτε, σπλάχνο από τα σπλάχνα τους είναι ο Ψινάκης, θα μπορούσαν ποτέ να του συμπεριφερθούν διαφορετικά; Της ιδίας «ράτσας» και του ίδιου κακού συναπαντήματος «τρόφιμος» με αυτούς, θα ήταν ποτέ δυνατόν να μην απολάμβανε της προβολής και των τιμών τους, όταν επί μία εικοσαετία και βάλε, συμμαχούν μαζί του για την καθ’ ημάς αποχαύνωση; Όμοιοι ομοίω…

Πίσω όμως από τα επαινετικά χαχανοσχόλια του ζεύγους Λιάγκα–Σκορδά και τους γεμάτους νάζι και τσαχπινιά ενθουσιασμούς της Ελεονόρας Μελέτη, αναδύεται μία καινούρια «πολιτική οσμή». Η γαργαλιστική ελαφράδα και το παρδαλό εφήμερο γίνονται «πρόταση» και «παράδειγμα». Τα λουμπενίστικα καλιαρντά αποκτούν γλωσσική και ιδεολογική οντότητα, ενώ η κοινωνική αγωνία μετακινείται προς μία ξέφρενη και ξεσαλωμένη λουγκροποίηση, ικανή όχι μόνο να «αναστήσει» τον παραπαίοντα λαϊφσταλισμό, αλλά και να νοηματοδοτήσει από την αρχή τη νεοελληνική καφρίλα.

Πράγματα όχι και ιδιαίτερα δύσκολο για να επιτευχθούν, αν λάβουμε υπ’ όψιν και το… υψηλό μας πνευματικό και πολιτικό επίπεδο.