ΜΙΚΡΟ ΚΑΛΑΘΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

Να λοιπόν και μία ανακοίνωση του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ με ξεχωριστό ενδιαφέρον, παρά το ότι εξακολουθεί να διατηρεί στο ακέραιο τον στυλιζαρισμένο λόγο της «κομματικής διαλέκτου». Μία ανακοίνωση όμως με έντονη «κλίση» προς την παραπολιτική (άρα και προς κάτι το… γαργαλιστικό) και με ιδιαίτερο προεκλογικό άρωμα. Τέτοιο που, σε ορισμένες στιγμές, ακόμη και να σε… ζαλίζει.

Παρά το (εντέχνως;) «αόριστο» και «γενικόλογο» της συγγραφής του, το εν λόγω δελτίο Τύπου «σχηματοποιεί» έντονα το πρόσωπο που «πρωταγωνιστεί» στους υπαινιγμούς και τις αιχμές του. Προφανώς, η επιλογή να μην υπάρχει ουδεμία αναφορά στο όνομα και την ταυτότητα εκείνου που καλλιέργησε την… παραφιλολογία, να συνυπάρχει και με ένα είδος… ξορκίσματος του κακού. Τακτική που μοιάζει περισσότερο με «άσκηση θάρρους» εν όψει και των δύσκολων που έπονται.

Πού όμως εντοπίζονται τα ενδιαφέροντα; Κατ’ αρχάς στο γεγονός ότι πίσω από τον «επικοινωνιακό καπνό» υπάρχει και η «φωτιά». Τα όσα «ακούστηκαν» για τον Σάββα Εμινίδη (περί αυτού –εικάζω– ο λόγος και το… διακύβευμα) δεν ήταν μέρος μιας «διοχετευμένης παραπληροφόρησης», αλλά ένα χειροπιαστό δείγμα των πιέσεων που θα υποστεί η κομματική βάση του ΣΥΡΙΖΑ όσο οδεύουμε προς τις εκλογές. Το πόσο «ανθεκτικά» θα αποδειχτούν τα μέλη της σε τυχόν «παρενοχλήσεις», είναι κάτι που (πια) δεν ορίζεται μόνο από την πατροπαράδοτη «ηθική της Αριστεράς» αλλά και από το εύρος των ισορροπιών που επιβάλλουν οι δυναμικές των συνιστωσών.

Βέβαια, ο συγγραφέας της ανακοίνωσης, στη προσπάθεια του (κατά τι «επική», είναι η αλήθεια) να προκαταβάλλει τις αντιμνημονιακές εξελίξεις (ακόμη και με λεκτικά σχήματα που παραπέμπουν σε… face control), λησμονεί ότι στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει σήμερα πρωτοκλασάτος βουλευτής (που προσωπικά σέβομαι και εκτιμώ ιδιαίτερα), ο οποίος ψήφισε το πρώτο μνημόνιο. Οπότε, ας κρατάμε και μικρό καλάθι για τα περαιτέρω. Διότι μπορεί ο Σάββας Εμινίδης να προσωποποιεί στο ακέραιο (και… επάξια) την «πολιτική φτήνια» του ΠΑΣΟΚ (γεγονός που τον καθιστά ευκολότερο στόχο στα… αντιμνημονιακά πυρά), αλλά όλοι δεν είναι σαν κι αυτόν. Άρα, μία μικρή αυτοσυγκράτηση και ένας λιγότερος βερμπαλισμός, δε θα έβλαπτε. Ειδικά όταν προ ολίγων ημερών δινόταν από στέλεχος του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ και η εναλλακτική της… δημόσιας μεταμέλειας.

Εξ ίσου ενδιαφέρον κομμάτι της ανακοίνωσης είναι και αυτό που αναφέρεται στις εσωκομματικές διαδικασίες για την ανάδειξη των υποψηφίων βουλευτών. Το αξιοσημείωτο; Ότι και με την «καταστατική βούλα» πια, τα κάποτε κυρίαρχα μέλη των κομματικών οργανώσεων, μετατρέπονται σε ένα περιχαρακωμένο «σώμα διαβουλευτών» τις «συμβουλές» του οποίου θα «ερμηνεύει» κατά το δοκούν το… ανώτερο όργανο. Αν μη τι άλλο, πιο υπονομευτικό μέτρο για τα «αμεσοδημοκρατικά αισθήματα» των απανταχού αριστερών δε θα μπορούσε να υπάρχει.

Εκτός κι αν το «νέο σχήμα» αποτελεί το οργανωτικό άλλοθι για εκείνες τις «ομορφιές» που διαμόρφωσαν το ψηφοδέλτιο των βουλευτικών εκλογών του 2012. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…