ΠΕΡΙ ΑΣΥΛΟΥ (ΓΕΝΙΚΩΣ)

Τη δικιά του άποψη για το πανεπιστημιακό άσυλο κατέθεσε την περασμένη εβδομάδα ο κύριος Νίκος Κιοσές (για όσους ενδιαφέρονται, εδώ: http://fonikavalas.blogspot.gr/2014/10/blog-post_912.html ) συνοδεύοντας την υπογραφή του με τρεις ιδιότητες: αυτές του γιατρού, του δημοτικού συμβούλου και του μέλους της Νέας Δημοκρατίας. Αν και τα επιχειρήματά του δεν παρουσιάζουν καμία πρωτοτυπία (καθ’ ότι αντιγραφή του πρόσφατου κυβερνητικού και μιντιακού παροξυσμού), εν τούτοις η γλωσσική επιθετικότητα του κειμένου του αφήνει πολλά περιθώρια για να «ξυθούν πληγές» και να… ανάψουν τα αίματα.

Κατά τον κύριο Κιοσέ, όσοι πολιτικά υπερασπίζονται σήμερα (αλλά και πάντα) το πανεπιστημιακό άσυλο, υπερασπίζονται (κατά σειρά): τους μπαχαλάκηδες, τους παραβατικούς, τους κομπλεξικούς, τους κακοποιούς, τους εγκληματίες και τους αυτοκαταστροφικούς. Θα μπορούσε, βέβαια, να προσθέσει στον κατάλογο και τους αμαρτωλούς, τους μανιακούς, τους σατανιστές και τους ψυχάκηδες, αλλά οκέι, το «έσωσε» πολιτικά. Το «πήγε» μέχρι εκεί που τα τσιρίζει ο Άδωνης και τα μπουρδουκλώνει ο Γιακουμάτος. 

Θα πω όμως κάτι στον κύριο Κιοσέ, που ενδεχομένως και να τον στεναχωρήσει: αντιγράφει ασύστολα! Γιατί μια ματιά να ρίξει κανείς στην Ιστορία, θα διαπιστώσει ότι με τους ίδιους (πάνω–κάτω) χαρακτηρισμούς «λούζονταν» οι Γάλλοι φοιτητές τον Μάη του ‘68, οι δικοί μας στο Πολυτεχνείο το ‘73, οι νέοι στις Ηνωμένες Πολιτείες που αντιδρούσαν στον πόλεμο του Βιετνάμ, οι νέγροι του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, οι εξεγερμένοι στην Πράγα και την Κίνα, προχθές ακόμη οι φοιτητές στη Χιλή. Οπότε… συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια. Μα και οι νέοι να τους φωνάζουν αλήτες, για να θυμηθούμε και τον ποιητή.

Φυσικά, η φροντίδα του κυρίου Κιοσέ είναι να συνδέσει τους «ταραχοποιούς» με έναν πολύ συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, ευελπιστώντας ότι έτσι θα καταφέρει καίριο πλήγμα στην καλπάζουσα προς την κυβερνητική εξουσία πορεία του. Στην προσπάθειά του αυτή, επιστρατεύει επιχειρήματα από κάποια κτισίματα εισόδων σε γραφεία καθηγητών και πρυτάνεων και κάποιους τσαμπουκάδες, γεγονότα που, κατά την κρίση του, «καλύφτηκαν πολιτικά» από τους φωστήρες της Αριστεράς. Δίκαιο έχει, αλλά θα ήθελα πολύ να τον ρωτήσω: εκείνον τον Ιωάννη Καλαμπόκα, τον δημοτικό σύμβολο της Νέας Δημοκρατίας στη Πάτρα και πρόεδρο της τοπικής ΟΝΝΕΔ, τον έχει ακουστά ή θα πρέπει να του θυμίσω ότι ήταν αυτός που σκότωσε τον καθηγητή Τεμπονέρα; Μήπως λοιπόν να επικαλεστώ τη γνωστή παροιμία με το σχοινί και το σπίτι του κρεμασμένου και να το «κλείσω» κάπου εδώ;

Ειλικρινά, πολύ θα το ήθελα, αλλά δε με αφήνουν σε ησυχία τα όσα έπονται των παραπάνω λογισμών. Ποια είναι αυτά; Κατά τα λεγόμενα του κυρίου Κιοσέ, η κύρια αιτία που ολοένα αυξάνει ο αριθμός των ελληνόπουλων (sic) που καταφεύγουν για σπουδές στο εξωτερικό, είναι η στάση και τα καμώματα της Αριστεράς στο χώρο των Πανεπιστημίων! Και για να το κάνει ακόμη πιο… συναρπαστικό, πρόσθεσε και την "αιμορραγία μυαλών" και ΑΕΠ προς την αλλοδαπή!

Και ξαναρωτάω: έχει στοιχεία ο κύριος Κιοσές που αποδεικνύουν ότι υπάρχει μείωση του αριθμού των εισακτέων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ; Μήπως (μήπως λέω) μπερδεύει την ξέφρενη μετανάστευση που παράγει η φτώχια και η ανεργία με αυτήν που τον βολεύει για να τεκμηριώσει την (εκ της κυβερνήσεως ορμώμενη) φιλολογία της «εκπαιδευτικής  έκπτωσης»; Μα και το άλλο: δεν έμαθε ακόμη ο κύριος Κιοσές ότι όταν ο κυβερνητικός στόχος είναι να δοθούν (στο εντελώς τζάμπα) όλες οι επικερδείς κρατικές δομές στους ιδιώτες, αυτοί που το επιδιώκουν προσπαθούν με κάθε μέσο (από ψεύδη μέχρι προβοκάτσιες) και να τις υπονομεύσουν και να τις απαξιώσουν στην κοινή γνώμη; Άραγε δεν έχει ακούσει τίποτε για αυτά που τραβάνε οι (ηρωικοί) συνάδελφοί του στα νοσοκομεία; Κι αν όχι, γιατί δεν τους ρωτάει να μάθει από «πρώτο χέρι» τα αληθινά αίτια της… αιμορραγίας;

Κακό δεν είναι που ο κύριος Κιοσές (μα και χιλιάδες σαν αυτόν) δε «γουστάρει» το πανεπιστημιακό άσυλο. Ούτε κανείς μπορεί να επιβάλλει στον άλλον αξίες που τις αμφισβητούν οι ιδεολογικές του αναφορές. Το κακό είναι όταν η πολιτική αντιπαράθεση γίνεται με όρους μικροψυχίας και εξόντωσης. Όταν τα χτυπήματα είναι κάτω από τη μέση. Όταν η «δικιά μου αλήθεια» μετέρχεται του αντικειμενικού και ορίζεται ως η μοναδική. Θέλετε και παράδειγμα απ’ ευθείας βγαλμένο από την «ενημερωτική παραμόρφωση» των τελευταίων ημερών; Ιδού:

Δελτίο ειδήσεων στον ΑΝΤ1. Αφού κατάφεραν να στήσουν στον τοίχο την καθηγήτρια του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Θεανώ Φωτίου η οποία μετά κόπων και βασάνων προσπαθούσε να τους εξηγήσει ότι πήγαν στο Πανεπιστήμιο για να συναντήσουν τον Πρύτανη με τον οποίο επικοινώνησαν και έκλεισαν ραντεβού, αφού την κατακεραύνωναν συνεχώς και της ζητούσαν να απολογηθεί γιατί μπήκαν οι φοιτητές μέσα στο προαύλιο (!!!), της «πέταξαν» και μια ερώτηση για τον Νίκο Μαζιώτη. Τότε, η Θεανώ Φωτίου, διαμαρτυρόμενη για την εμβόλιμη και καθόλου τυχαία ερώτηση, χαιρέτησε και έκλεισε το τηλέφωνο.

Θέλετε το σχόλιο των δημοσιογράφων όταν έμειναν μόνοι; Ιδού και αυτό: Τι θα έλεγαν όλοι αυτοί αν μέσα στο Πανεπιστήμιο έμπαιναν ο Γερμενής, ο Παναγιώταρος και ο Μπούκουρας μαζί με τους ξυρισμένους φοιτητές τους; Τότε τι θα γινόταν αναρωτήθηκαν με εκείνο το ύφος του… γαμάω. Ποιος όμως να βρεθεί να τους πει ότι οι συγκεκριμένοι (κατηγορούμενοι πλέον για διεύθυνση και συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης) ποτέ δεν έμπαιναν στους χώρους του Πανεπιστημίου; Πάντα έδερναν φοιτητές πίσω από τις δυνάμεις της αστυνομίας και των ΜΑΤ μαζί με τους ξυρισμένους οπαδούς τους.

Αλλά γι’ αυτό το «άσυλο», κύριε Κιοσέ, κιχ…

Υ.Γ.:

Είχα την τύχη και την ευκαιρία να επισκεφτώ αρκετές φορές δύο γερμανικές πανεπιστημιουπόλεις. Το Μίνστερ και τη Χαϊδελβέργη. Θα ήθελα λοιπόν να πληροφορήσω τον κύριο Κιοσέ ότι σε καμία από τις (πολλές) εισόδους μου στους χώρους των σχολών δεν αισθάνθηκα «ελέγχους». Κι από τα λίγα που γνωρίζω, σε κανένα κρατικό πανεπιστήμιο δεν υπάρχουν σεκιουριτάδες και χωροφύλακες για να το φυλάνε. Μόνο νόμοι υπάρχουν που τηρούνται απαράκλητα και χωρίς διαχωρισμούς. Όσο για τα άλλα περί «ρύπων» και «καταστροφών», καλό θα ήταν να δει ο κύριος Κιοσές τα καθημερινά παραδείγματα των νεοελλήνων σε όλους τους δημόσιους χώρους. Κοινώς, τους καθ’ ημάς… μπαχαλάκηδες. Ενίοτε και ψηφοφόρους του ιδίου και της Νέας Δημοκρατίας…